Niezwykle oszczędny w formie, japoński w kompozycji, ekspresyjny w wyrazie obraz przywołuje liczne, znane prace Wyspiańskiego, gdzie jako główny motyw pojawia się fragment drzewa, krzewu, pozbawione liści konary. Ich łagodny, naturalny zarys przemawia jednocześnie ukrytą ekspresją - targa myśli, wyobraźnię. Takież są drzewa w szpalerach alei wiodącej na Kopiec Kościuszki, w pastelowych Plantach o świcie i Plantach w nocy, w olejnym Widoku na Wawel, w pastelach Krajobraz z Rudawą, Wisła pod Krakowem czy wreszcie w najbliższej prezentowanej kompozycji pracy pastelowej Widok na Skałkę. W tej ostatniej z wymienionych podobnie na pierwszym planie zarysowuje się ciemna gałąź krzewu, w dali majaczy świątynia paulinów. W Motywie wiosennym Wyspiański wypowiedział się jeszcze bardziej oszczędnie, czym wzmógł ekspresję obrazu. Piękne w zarysie i groźne w wymowie "ramię" oddał na tle wirującego nurtu wody. Oszczędna kolorystyka sprowadzona do błękitów, granatów, różów współgra z jasną tonacją brązowego papieru.
Obraz powstał około 1895 roku.