Twórczość malarska to tylko część dzieła, które po sobie zostawił Józef Czapski, wielki humanista, świadek swojej epoki, malarz, krytyk artystyczny, pisarz. Ostatnimi czasy daje się zauważyć tendencja właściwego doceniania talentu malarskiego artysty. Opisy sowieckich łagrów nie przyćmiewają uroku i wagi obrazów. Do rzadkości na rynku antykwarycznym należą prace z okresu międzywojennego. „Jego twórczość w tym czasie [w latach 30-tych] znajdowała się w orbicie oddziaływania estetyki kapistów, w myśl, której powierzchnia obrazu, zapełniana drobnymi śladami pigmentu, jest miejscem transpozycji natury.” (M. Kitowska-Łysiak, op.cit.).
Prezentowany obraz jest przykładem tej właśnie postawy artystycznej Czapskiego. Sugestywnie przemawia „elegancją” kompozycji, kolorystyki, subtelnością barwy, powściągliwością ekspresji, która tym mocniej przemawia do wrażliwości widza im delikatniej została oddana.
Na marginesie można podpowiedzieć tym, którzy nie przeczytali Pankiewicza Czapskiego (1937), że warto do tej monografii artysty sięgnąć, choćby i po to aby poznać wspaniały język opisu i analizy malarstwa, którego Józef Czapski jest mistrzem.