Rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w roku 1921, początkowo u Konrada Krzyżanowskiego, w roku 1923 przeniósł się do pracowni Tadeusza Pruszkowskiego, w której już pozostał do ich ukończenia w 1928. Związany silnymi więzami towarzyskimi i artystycznymi zarówno z Pruszkowskim jak i kolegami z pracowni, współtworzył w 1925 roku ugrupowanie artystyczne "Bractwo św. Łukasza", w którego wszystkich wystawach brał udział. Wystawiał również w Salonach IPS-u i Bloku ZAP oraz za zagranicą, m.in. w Wystawie Sztuki Polskiej w Moskwie (1933), na XIX Biennale w Wenecji (1934), Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu (1937). Wspólnie z członkami "Bractwa św. Łukasza" namalował 7 monumentalnych malowideł historycznych, przeznaczonych do pawilonu polskiego na Wystawę Światową w Nowy Jorku, której otwarcie nastąpiło wiosną 1939. Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu, był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. Będąc członkiem ZPAP, brał udział w wystawach Związku, projektował również scenografię do teatrów wrocławskich. Malował rozbudowane tematycznie sceny rodzajowe i pejzaże. Duża rolę w jego kompozycjach odgrywał element ruchu, niebanalne ujęcie przedstawianych scen, często ukazanych z górnej perspektywy i mocno nasycony koloryt.