Emil Krcha studiował malarstwo w latach 1919-1925 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem między innymi T. Axentowicza, S. Kamockicgo i I. Pieńkowskiego, Następnie naukę kontynuował w Paryżu. Wyjeżdżał do Paryża w latach 1925 i 1927-1931. Był jednym z założycieli grupy Zwornik. Prezentował swoje prace z tą grupą w latach 1929-1933. Od roku 1922 należał do Związku Polskich Artystów Plastyków. Współorganizował Wyższą Szkolę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu po 1945 roku. Następnie został profesorem w krakowskiej akademii. Obok twórczości plastycznej zajmowała go również muzyka. Był świetnym wiolonczelistą. Malował olej no i akwarelą. Znał dobrze osiągnięcia kolorystów skupionych wokół J. Pankiewicza, formistów i francuskich postimpresjonistów, ale jego doświadczenia wynikały z bardzo indywidualnego pojmowania sztuki. Inspiracji poszukiwał w rzetelnej sztuce Holandii oraz w twórczości ludowej. Był znawcą sztuki huculskiej. Kompozycje malarza najczęściej wyróżniały się barwami zharmonizowanymi, lekko ściszonymi, w których tylko jeden kolor zyskiwał dominację. W akwareli uzyskiwał świetlistość tonów nieoczekiwaną w tej technice. Miał indywidualne wystawy w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1932, 1949, we Lwowie w 1933 roku, w Poznaniu w "Salonie 33" w latach 1934 i 1937, w Związku Polskich Artystów Plastyków w 1941 i we Wrocławiu, w 1949 w Krakowie, w 1960 - ponownie we Wrocławiu, w 196l w Olsztynie. Poza tym wystawiał wiele razy za granicą i przy okazji różnych prezentacji sztuki z innymi artystami. Odbyło się również kilka wystaw pośmiertnych Emila Krchy, w Bydgoszczy w 1978, w 1979 we Wrocławiu, w 1985 w Sanoku.