Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1893-1896, 1899-1900) u Józefa Unierzyskiego i Jacka Malczewskiego. W roku 1900 otrzymał nagrodę za akt. Przez dwa lata przebywał w Monachium, gdzie uczył się w szkole Antona Ažbégo, następnie powrócił do Łodzi, gdzie zamieszkał. Był nauczycielem w Szkole Handlowej Kupiectwa Łódzkiego oraz w gimnazjach. Tworzył w konwencji realistycznej, posługując się różnorodnymi technikami: pastelową, olejną, akwarelową. Jego ulubionym motywem były kwiaty, chętnie przedstawiał też miejskie sceny rodzajowe oraz sceny z życia wiejskiego. Około roku 1912 powstał jego cykl Z ziemi sieradzkiej, przedstawiający typy i zwyczaje ludowe.
Malował też portrety oraz, rzadziej, martwe natury, akty, sceny historyczne, inspirowane literaturą. Współcześnie najbardziej ceniono jego pejzaże. Swoje prace pokazywał na wystawach zbiorowych w Warszawie i Łodzi. W roku 1923 miał wystawę indywidualną w łódzkim Muzeum Nauki i Sztuki, na której prezentowane były jego pejzaże marynistyczne, widoki Gdyni, Kamiennej Góry, typy pomorskie (Rybak). W marcu 1925 roku w Miejskiej Galerii Sztuki zorganizowano jego wystawę pośmiertną (ze zbiorów prywatnych, głównie Konstancji i Kazimierza Łubieńskich), obejmującą ponad 250 prac, z których 45 pokazano następnie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W muzeum Narodowym w Warszawie znajdują się trzy prace artysty.