Tomasz Górnicki (ur. 1986) - absolwent Wydziału Rzeźby Warszawskiej ASP, w 2010 roku obronił dyplom z wyróżnieniem w pracowni Janusza Antoniego Pastwy. Jest jednym z najciekawszych rzeźbiarzy młodego pokolenia w Polsce, łączącym klasyczne, warsztatowe wykształcenie z kreacją, wyobraźnią i odwagą na polu eksperymentów estetycznych. W swojej twórczości płynnie porusza się w obrębie technik i materiałów naprzemiennie pracując w marmurze, glinie, brązie czy stali. Górnicki jest także jednym z niewielu rzeźbiarzy w Europie, którzy w tak bezkompromisowy sposób anektują przestrzeń ulicy na potrzeby swojej twórczości. "Fascynuje mnie anatomia w zestawieniu z geometrią, napięcia wynikające z formy. W logiczną strukturę staram się wprowadzić pierwiastek chaosu: emocje. Napędza mnie permanentne uczucie upływu czasu, gdzie piękno równoznaczne jest ze stratą. W swoich rzeźbach pragnę zatrzymać czas, tak, aby uczucia w nich zawarte mogły trwać wiecznie. Trwałe materiały są medium do zachowania wspomnień."
aluminium malowane, 40 x 40 x 30 cm (rzeźba); 100 x 33,5 x 33,5 cm (postument stalowy) edycja 1/6;
sygnowany i opisany 1/6: GÓR/NIC/KI
Tomasz Górnicki (ur. 1986) - absolwent Wydziału Rzeźby Warszawskiej ASP, w 2010 roku obronił dyplom z wyróżnieniem w pracowni Janusza Antoniego Pastwy. Jest jednym z najciekawszych rzeźbiarzy młodego pokolenia w Polsce, łączącym klasyczne, warsztatowe wykształcenie z kreacją, wyobraźnią i odwagą na polu eksperymentów estetycznych. W swojej twórczości płynnie porusza się w obrębie technik i materiałów naprzemiennie pracując w marmurze, glinie, brązie czy stali. Górnicki jest także jednym z niewielu rzeźbiarzy w Europie, którzy w tak bezkompromisowy sposób anektują przestrzeń ulicy na potrzeby swojej twórczości. "Fascynuje mnie anatomia w zestawieniu z geometrią, napięcia wynikające z formy. W logiczną strukturę staram się wprowadzić pierwiastek chaosu: emocje. Napędza mnie permanentne uczucie upływu czasu, gdzie piękno równoznaczne jest ze stratą. W swoich rzeźbach pragnę zatrzymać czas, tak, aby uczucia w nich zawarte mogły trwać wiecznie. Trwałe materiały są medium do zachowania wspomnień."