W latach 1888-1896 Mieczysław Reyzner działał w Paryżu, gdzie miał reprezentacyjną pracownię w pobliżu Ogrodu Luksemburskiego. Artysta cieszył się popularnością jako utalentowany pejzażysta – ale przede wszystkim portrecista, ze szczególnym upodobaniem oddający delikatne karnacje młodych kobiet. Stąd też niemałym zaskoczeniem był wizerunek modlącej się staruszki, który Reyzner zaprezentował na Salonie w 1892 roku. Tchnący spokojem, zachwycający realizmem wizerunek pogrążonej w modlitwie kobiety, został doceniony przez jury, które przyznało artyście mention honorable. Niewątpliwie przypadł też do gustu szerokiej publiczności, gdyż obraz ten otworzył zaliczany dziś do oeuvre artysty cykl modlących się staruszek. Oferowane dzieło powstało krótko po wielkim sukcesie Reyznera, który zyskał sobie miano „malarza starości“, o czym pisze Agnieszka Kluczewska-Wójcik (Agnieszka Kluczewska-Wójcik, Polskie malarstwo rodzajowe przełomu XIX i XX wieku, Instytut Historii Sztuki UW, Warszawa 2002, s. 143–147). Cykl stanowi rodzaj malarskiej medytacji nad upływem czasu, pokorą, duchowością i ludowym katolicyzmem. Staruszki Reyznera to nie tylko realistycznie ujęte postaci – są alegoriami przemijania, wiary i ludzkiej wytrwałości. Cykl ten można interpretować jako malarski esej o starości i religijności, ale także jako zapis duchowego pejzażu polskiej prowincji przełomu wieków. Reyzner nie idealizował swoich postaci, ale obdarzał je godnością i powagą, często zbliżając się do estetyki ikon.
Dwa późniejsze dzieła z tego cyklu znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (Kobiety modlące się w kruchcie, olej, 1902, Modląca się staruszka, tempera, 1907) oraz Muzeum Narodowego w Lublinie (Na nieszporach, olej, 1892).
olej, płótno
46,8 x 37,3 cm
sygn. p.g.: Mieczysław Reyzner
Na odwrocie na krośnie malarskim i płótnie napis: Modlitwa 1890.
Na górnej listwie krosna pieczęć lwowskiego antykwariusza, działającego od 1908 r.: HERMAN HELZEL | Salon obrazów | WE LWOWIE; obok słabo czytelna pieczęć wiedeńskiego składu przyborów malarskich: A. [Ebesender] | WIEN | L, Opernring 9.
Na dolnej listwie krosna nalepka warszawskiego domu aukcyjnego.
W latach 1888-1896 Mieczysław Reyzner działał w Paryżu, gdzie miał reprezentacyjną pracownię w pobliżu Ogrodu Luksemburskiego. Artysta cieszył się popularnością jako utalentowany pejzażysta – ale przede wszystkim portrecista, ze szczególnym upodobaniem oddający delikatne karnacje młodych kobiet. Stąd też niemałym zaskoczeniem był wizerunek modlącej się staruszki, który Reyzner zaprezentował na Salonie w 1892 roku. Tchnący spokojem, zachwycający realizmem wizerunek pogrążonej w modlitwie kobiety, został doceniony przez jury, które przyznało artyście mention honorable. Niewątpliwie przypadł też do gustu szerokiej publiczności, gdyż obraz ten otworzył zaliczany dziś do oeuvre artysty cykl modlących się staruszek. Oferowane dzieło powstało krótko po wielkim sukcesie Reyznera, który zyskał sobie miano „malarza starości“, o czym pisze Agnieszka Kluczewska-Wójcik (Agnieszka Kluczewska-Wójcik, Polskie malarstwo rodzajowe przełomu XIX i XX wieku, Instytut Historii Sztuki UW, Warszawa 2002, s. 143–147). Cykl stanowi rodzaj malarskiej medytacji nad upływem czasu, pokorą, duchowością i ludowym katolicyzmem. Staruszki Reyznera to nie tylko realistycznie ujęte postaci – są alegoriami przemijania, wiary i ludzkiej wytrwałości. Cykl ten można interpretować jako malarski esej o starości i religijności, ale także jako zapis duchowego pejzażu polskiej prowincji przełomu wieków. Reyzner nie idealizował swoich postaci, ale obdarzał je godnością i powagą, często zbliżając się do estetyki ikon.
Dwa późniejsze dzieła z tego cyklu znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (Kobiety modlące się w kruchcie, olej, 1902, Modląca się staruszka, tempera, 1907) oraz Muzeum Narodowego w Lublinie (Na nieszporach, olej, 1892).