W latach 1888-1896 Mieczysław Reyzner działał w Paryżu, gdzie miał reprezentacyjną pracownię w pobliżu Ogrodu Luksemburskiego. Artysta cieszył się popularnością jako utalentowany pejzażysta – przede wszystkim zaś portrecista, ze szczególnym upodobaniem oddający delikatne karnacje młodych kobiet. Stąd też niemałym zaskoczeniem był wizerunek modlącej się staruszki, który Reyzner zaprezentował na Salonie w 1892 roku. Tchnący spokojem, zachwycający realizmem wizerunek pogrążonej w modlitwie kobiety, został doceniony przez jury, które przyznało artyście mention honorable. Niewątpliwie przypadł też do gustu szerokiej publiczności, gdyż obraz też otworzył zaliczany dziś do oeuvre artysty cykl modlących się staruszek. Oferowane dzieło powstało krótko po wielkim sukcesie Reyznera, który zyskał sobie miano „malarza starości“. Dwie późniejsze prace z tego cyklu znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie (Kobiety modlące się w kruchcie, olej, 1902, nr inw. MNK II-b-274; Modląca się staruszka, tempera, 1907, nr inw. MNK II-b-92).