Wacław Borowski, obok malarstwa sztalugowego zajmował się także wieloma innymi rodzajami artystycznej twórczości – grafiką, ilustratorstwem, projektowaniem plakatów, znaczków i banknotów, scenografią i dekoratorstwem wnętrz oraz malarstwem monumentalnym. Do ważniejszych jego realizacji z tej ostatniej dziedziny należały polichromie w kaplicy Kościelskich w Miłosławiu (1914), sali obiadów czwartkowych na Zamku Królewskim w Warszawie (1925), warszawskiej kawiarni Ziemiańska (1927), dekoracje kamienic na Rynku Starego Miasta (1928), gmachu BGK i Prudentialu w Warszawie. Większość z nich została zniszczona w czasie drugiej wojny światowej.
Prezentowany szkic Wacława Borowskiego to fragment projektu dekoracyjnej polichromii o nieznanym nam dzisiaj przeznaczeniu. Giętka wić roślinna, wśród której umieszczona jest postać „renesansowego“ młodzieńca, wychodząc poza granice malowidła oraz – widoczny po prawej – fragment postaci kobiety z wachlarzem sugerują powtarzalność roślinnego motywu i większą płaszczyznę kompozycji. Obraz posiada wszelkie cechy stylu artysty – zarówno miękkość linii, jak i delikatne, pastelowe barwy, właściwą jego dziełom łagodność i wdzięk.

Literatura dotycząca polichromii Wacława Borowskiego, m.in.:
– M. Nowakowska, Chłodny klasyk Wacław Borowski, [w:] „Spotkania z zabytkami“ nr 3-4 marzec-kwiecień 2012, s. 38-42.