Alfons Karpiński rozpoczął naukę malarstwa w l. 1891-99 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego. W 1903 r. studiował u A. Ažbégo w Monachium a w l. 1904-07 u K. Pochwalskiego w Wiedniu. Edukację uzupełniał w Paryżu w Académie Willi (1908-12) i Colarossi (1922). Po studiach zamieszkał w Krakowie. Stąd podróżował do Włoch, Paryża, Londynu. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Uczestniczył regularnie w wystawach w kraju i za granicą (m. in. w Stanach Zjednoczonych). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, do wiedeńskiej Secesji. W l. 1918-27 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Malował bardzo dużo, początkowo sceny rodzajowe, widoki miejskie i portrety kobiece, które przyniosły mu słąwę. Od lat 20-stych jego twórczość zdominowały niezliczone martwe natury o pastelowych barwach i nieco zamglonym, stłumionym świetle. Najpopularniejsze i najbardziej charakterystyczne dla Karpińskiego były kompozycje z wazonem kwiatów (róż, rzadziej mimoz) w centrum i przedmiotami z porcelany po bokach.