Studiowała w École Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu. Po powrocie do Warszawy związała się z przedwojennymi ugrupowaniami awangardowymi: Plastycy Nowocześni, Blok, Praesens. Utrzymywała kontakty z artystami międzynarodowych grup: Cercle et Carré i Abstraction-Création. Była jedyną w Polsce przedstawicielką malarstwa bliskiego puryzmowi Ozenfanta i Jeannereta. Jej obrazy odznaczają się ładem, biegłością kompozycyjną i charakterystycznym płasko kładzionym kolorem. W trakcie II wojny światowej straciła większość dorobku artystycznego. Po wojnie działała w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Przez lata Łunkiewicz-Rogoyska mieszkała z mężem Janem Rogoyskim i Henrykiem Stażewskim przy ulicy Pięknej, a następnie w pracowni przy ul. Świerczewskiego. Wśród licznych gości i przyjaciół malarki byli przedstawiciele przedwojennej inteligencji, literaci, a także młodsi artyści i krytycy związani z Galerią Foksal. Twórczość artystki została przypomniana wystawą retrospektywną przygotowaną przez Muzeum Sztuki w Łodzi.