Studiował w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie i w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie. Od 1945 roku swoją działalność artystyczną, społeczną i pedagogiczną związał z Katowicami; był animatorem życia kulturalnego i artystycznego na Górnym Śląsku. Aktywnie uczestniczył także w organizowaniu wyższego szkolnictwa artystycznego w Katowicach będąc wykładowcą na tamtejszej ASP. Pomorski uprawiał malarstwo sztalugowe, głównie olejne. Rzadziej stosował techniki wodne - akwarelę i gwasz. Interesował się także malarstwem ściennym, grafiką i rysunkiem. Wczesne malarstwo - sztalugowe Pomorskiego kształtowało się pod wpływem sztuki abstrakcyjnej. Po przyjeździe do Katowic artysta zdecydowanie określił się jako przedstawiciel realizmu, rejestrujący otaczającą go rzeczywistość. Dla Pomorskiego obraz nie był jedynie utrwalaniem ujrzanego motywu, ale przede wszystkim artystycznym zapisem przeżycia i refleksji malarza w kompozycji barwnych form i planów malarskich. Stałym motywem twórczości artysty stał się industrialny pejzaż Górnego Śląska. Zaobserwowane w naturze układy i motywy przemysłowych miast, kamienic, mrocznych ulic, podwórek, fabrycznych hal, masywów kopalń stały się malarskim problemem w malowanych przez następne lata obrazach. Na początku lat sześćdziesiątych skonkretyzował się indywidualny styl Pomorskiego. Tworzone wówczas martwe natury i wnętrza wykazywały bliskie mu poczucie konstrukcji kubizmu. Forma uległa wyraźnej geometryzacji tworząc autonomiczną, niezależną syntezę przedmiotów niemalowanych z natury lecz przetransponowanych za pomocą rozumu. Wówczas rozwinął także Pomorski koncepcję pejzażu opartego na rytmice spiętrzonych brył precyzyjnie określonych geometryczną siatką zbliżoną do rastra. Ten linearny szkielet konstrukcyjny ujmował płaszczyzny wypełnione szlachetną materią malarską o wąskiej, subtelnej gamie kolorystycznej. Poprzez precyzyjne wyważenie rytmów, napięć koloru i światła artysta określił stosunki przestrzenne przy równoczesnym podkreśleniu płaszczyzny. Zastygła atmosfera jego płócien doskonale oddawała klimat industrialnej rzeczywistości, stworzonej przez człowieka poza przyrodą.
Cieszący się opinią jednego z czołowych artystów Górnego Śląska, artysta aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym prezentując swe prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych, w kraju i za granicą. Za pracę artystyczną Pomorski otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych (1971), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972). Jego prace wzbogacają liczne zbiory muzealne: Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum w Bytomiu, Muzeum w Częstochowie.