Jan Golus kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w pracowniach Karola Tichego, Wojciecha Jastrzębowskiego, Józefa Czajkowskiego. Ukończył także kurs pedagogiczny i pracował wiele lat jako nauczyciel w warszawskich szkołach. Artysta malował głównie pejzaże oraz wykonywał projekty scenograficzne, które jeszcze w okresie międzywojennym przyniosły mu uznanie i miano nowatora w tej dziedzinie. W 1950 r. został profesorem i kierownikiem studium scenografii. Golus związany był z awangardowymi ugrupowaniami: "Blok", "Preasens". Należał także do "Ładu". Przyjaźnił się z Mieczysławem Szczuką i T. Żarnowerówną, wraz z którymi brał udział w wystawach prezentując najczęściej projekty scenograficzne o charakterystycznej prostej i syntetycznej formie. Wyczucie konstrukcji oraz zwartość kształtów stały się także istotne dla malowanych przez niego pejzaży. Golus posługiwał się nasyconą kolorystyką, kładł grube warstwy farby.
Prezentowana praca mogła powstać w latach 30., podczas pobytu artysty na stypendium we Francji.