Wacław Szymanowski uznawany jest za jednego z najlepszych rzeźbiarzy polskich doby modernizmu. Kształcił się początkowo w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, następnie w Paryżu (1875-1890). Malarstwo zgłębiał także w Monachium. W latach 1895-1905 mieszkał w Paryżu. W 1913 roku oraz w okresie 1921-22 mieszkał tymczasowo we Włoszech. Do Polski powrócił w 1922 roku. We wczesnej twórczości Szymanowski poświęcał się malarstwu. Wśród tematów jego prac dominowała tematyka wiejska, ale także pejzaże oraz portrety. Następnie jednak poświęcił się wyłącznie rzeźbiarstwu. Początkowo tworzył z dbałością o detal i realistyczne przedstawienie postaci. Następnie, między innymi dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła ewoluować, podlegając uogólnieniu (płynny, secesyjny kontur, szkicowe traktowanie bryły). Artysta upodobał sobie asymetryczną kompozycję pełną dynamiki. Najwybitniejszymi dziełami monumentalnymi artysty są między innymi pomnik Grottgera na Plantach w Krakowie oraz pomnik Fryderyka Chopina w warszawskich Łazienkach.