[Ekspertyza Macieja Monkiewicza]
Za ekspertyzą: "Obraz jest charakterystycznym dziełem Christiana Wilhelma Ernsta Dietricha, znanego malarza saskiego XVIII w. Pierwsze nauki pobierał on u ojca, Johanna Georga, od 1724 r. zaś kształcił się w Dreźnie u Johanna Alexandra Thiele. Uznany za cudowne dziecko, cieszył się protekcją hrabiego Brühla. Spędziwszy czas pewien w Brunszwiku i być może w Holandii, został w 1741 w Dreźnie malarzem nadwornym króla Polski i elektora Saksonii Augusta II Sasa, zwanego w Saksonii Fryderykiem Augustem II. Od 1748 piastował funkcję inspektora galerii drezdeńskiej, od 1764 - profesora Akademii Drezdeńskiej i dyrektora szkoły rysunkowej w Miśni. Ten wszechstronny artysta, parający się malarstwem, rysunkiem i grafiką, swoje wielkie powodzenie zawdzięczał umiejętności naśladowania stylu różnych twórców francuskich, włoskich i holenderskich. Omawiane dzieło stanowi przykład takiego właśnie pastiszu, nawiązującego do holenderskiego malarstwa rodzajowego XVII w., a zwłaszcza do maniery Adriaena van Ostade (1610-1685), jak dwie wersje Wędrownych muzykantów: w National Gallery w Londynie (...) i Muzeum Narodowym w Warszawie (...)."
Olej, deska dębowa; 34,1 x 25 cm
Na odwrocie ślady zniszczonych czerwonych lakowych pieczęci
[Ekspertyza Macieja Monkiewicza]
Za ekspertyzą: "Obraz jest charakterystycznym dziełem Christiana Wilhelma Ernsta Dietricha, znanego malarza saskiego XVIII w. Pierwsze nauki pobierał on u ojca, Johanna Georga, od 1724 r. zaś kształcił się w Dreźnie u Johanna Alexandra Thiele. Uznany za cudowne dziecko, cieszył się protekcją hrabiego Brühla. Spędziwszy czas pewien w Brunszwiku i być może w Holandii, został w 1741 w Dreźnie malarzem nadwornym króla Polski i elektora Saksonii Augusta II Sasa, zwanego w Saksonii Fryderykiem Augustem II. Od 1748 piastował funkcję inspektora galerii drezdeńskiej, od 1764 - profesora Akademii Drezdeńskiej i dyrektora szkoły rysunkowej w Miśni. Ten wszechstronny artysta, parający się malarstwem, rysunkiem i grafiką, swoje wielkie powodzenie zawdzięczał umiejętności naśladowania stylu różnych twórców francuskich, włoskich i holenderskich. Omawiane dzieło stanowi przykład takiego właśnie pastiszu, nawiązującego do holenderskiego malarstwa rodzajowego XVII w., a zwłaszcza do maniery Adriaena van Ostade (1610-1685), jak dwie wersje Wędrownych muzykantów: w National Gallery w Londynie (...) i Muzeum Narodowym w Warszawie (...)."