Na awersie medalu w okrągłym medalionie portretowym ukazany został książę Leopold Stefan Karl Anton Gustav Eduard Tassilo von Hohenzollern-Sigmaringen, o czym świadczy napis: LEOPOLD FöRST V. HOHENZOLLERN *22. IX. 1835 A. SCHLOSS KRAUCHENWIES + 8.VI. 1905 ZU BERLIN. Podobizna księcia otoczona jest przez maki - symbol śmierci. Na rancie (?) medalu biegnie napis: EHRENGABE D. VEREINS EHM. HOH FöSILIERE (RGT. 40.) KÖLN 1906+. Na rewersie medalu scena przedstawiająca stojącą przed katafalkiem kobietę ze skrzydłami trzymającą wieniec laurowy i opuszczoną trąbę (wtedy byłaby to personifikacja Chwały) lub zgaszoną pochodnię (symbolizującą śmierć księcia). Obok katafalku na ziemi spoczywają dwa kolejne wieńce. Książę Leopold był starszym bratem króla Rumunii Karola I oraz ojcem króla Rumunii Ferdynanda I. Kiedy w roku 1868 rewolucja w Hiszpanii obaliła królową Izabelę II, kanclerz pruski Otto von Bismarck wysunął kandydaturę Leopolda na tron Hiszpanii. Spotkało się to ze sprzeciwem Napoleona III. Leopold wycofał się z kandydowania, jednak postawa Francji doprowadziła do eskalacji konfliktu i wybuchu wojny francusko-pruskiej w roku 1870. 40 regiment armii pruskiej (tzw. regiment Hohenzollerski), utworzony został z regimentu 36 w roku 1818 (pierwotny regiment 40 w większości poległ w Bitwie pod Jeną w roku 1806). Za panowania cesarza Wilhelma I, w roku 1860, przekształcono go z regimentu piechoty w regiment fizylierów i nadano nazwę Hohenzollern`sches Füsilier-Regiment. Brał on m.in. udział w wojnie z Danią (1864), Austrią (1866) oraz w wojnie francusko-pruskiej (lata 1870-te), W latach 1871-1895 regiment stacjonował w Kolonii, a następnie w Akwizgranie. Książę Leopold był dowódcą regimentu od roku 1885, kiedy odziedziczył tę godność po śmierci swojego ojca księcia Karla Antona. W roku 1889 Cesarz Wilhelm II nadał jednostce nową nazwę, odtąd regiment, nosił imię księcia Karla Antona von Hohenzollerna. Istniał do roku 1919. Korona i barwy wstążki przypominają te, stosowane w Królewskim Orderze Rodu Hohenzollernów.