Uczelnie artystyczne powstawały od XVI wieku, jednak to wiek XIX, a szczególnie jego druga połowa, uznawany jest za czas ukształtowania się akademizmu. U podłoża akademickiego myślenia leżało przeświadczenie o niezmienności zasad sztuki i dominującej roli tradycji. Fundament XIX-wiecznej doktryny akademickiej stanowiła historia. Obrazy Henryka Siemiradzkiego, Władysława Czachórskiego, Maurycego Gottlieba ukazują zdarzenia i ludzi w formie bliskiej powieści historycznej. Artyści posługiwali się zarówno idealizacją, jak i realistycznym sposobem opisu, w którym poszczególne fragmenty dzieła są podporządkowane głównemu tematowi. Pracę nad dziełem poprzedzały wieloetapowe przygotowania, obejmujące badania historyczne oraz studia i szkice z natury, z rycin i z żywych modeli.

W Polsce podzielonej zaborami, przez większą część XIX stulecia nie działała żadna szkoła artystyczna o charakterze wyższej uczelni. Najstarsza Akademia Sztuk Pięknych powstała w Krakowie w 1818 roku. Status uniwersytecki zachowała do 1833, odzyskując go dopiero w 1900. W 1904 roku w Warszawie powołano instytucję akademicką pod nazwą Szkoły Sztuk Pięknych. Dlatego wielu polskich artystów podejmowało naukę za granicą, najchętniej w Monachium, Paryżu i Petersburgu. W sali pokazujemy obrazy polskich malarzy wykształconych w Akademii Monachijskiej (Czachórski, Aleksander Gierymski) oraz dzieła innych absolwentów tej uczelni. Niemca Gabriela von Maxa i Austriaka, Hansa Makarta. Znalazły się tu też niezwykle ciekawe prace Siemiradzkiego, ucznia Akademii Sztuk Pięknych w Petersburg, jednego z najważniejszych – obok Makarta i Lawence’a Alma-Tademy – reprezentantów europejskiego akademizmu.

03
MECENAT NAD SALĄ AKADEMIZMU

ADOPCJA NA OKRES JEDNEGO ROKU

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Uczelnie artystyczne powstawały od XVI wieku, jednak to wiek XIX, a szczególnie jego druga połowa, uznawany jest za czas ukształtowania się akademizmu. U podłoża akademickiego myślenia leżało przeświadczenie o niezmienności zasad sztuki i dominującej roli tradycji. Fundament XIX-wiecznej doktryny akademickiej stanowiła historia. Obrazy Henryka Siemiradzkiego, Władysława Czachórskiego, Maurycego Gottlieba ukazują zdarzenia i ludzi w formie bliskiej powieści historycznej. Artyści posługiwali się zarówno idealizacją, jak i realistycznym sposobem opisu, w którym poszczególne fragmenty dzieła są podporządkowane głównemu tematowi. Pracę nad dziełem poprzedzały wieloetapowe przygotowania, obejmujące badania historyczne oraz studia i szkice z natury, z rycin i z żywych modeli.

W Polsce podzielonej zaborami, przez większą część XIX stulecia nie działała żadna szkoła artystyczna o charakterze wyższej uczelni. Najstarsza Akademia Sztuk Pięknych powstała w Krakowie w 1818 roku. Status uniwersytecki zachowała do 1833, odzyskując go dopiero w 1900. W 1904 roku w Warszawie powołano instytucję akademicką pod nazwą Szkoły Sztuk Pięknych. Dlatego wielu polskich artystów podejmowało naukę za granicą, najchętniej w Monachium, Paryżu i Petersburgu. W sali pokazujemy obrazy polskich malarzy wykształconych w Akademii Monachijskiej (Czachórski, Aleksander Gierymski) oraz dzieła innych absolwentów tej uczelni. Niemca Gabriela von Maxa i Austriaka, Hansa Makarta. Znalazły się tu też niezwykle ciekawe prace Siemiradzkiego, ucznia Akademii Sztuk Pięknych w Petersburg, jednego z najważniejszych – obok Makarta i Lawence’a Alma-Tademy – reprezentantów europejskiego akademizmu.