Malarstwo salonowe uprawiane przez Moniuszkę jest interesujące nie dzięki swej oryginalności, czy indywidualnej inwencji, lecz właśnie przez swój tradycjonalizm, przez nagromadzenie nabytych sposobów przedstawiania, kumulację rutynowych zabiegów malarskich. W swej konwencjonalizacji było ono bliskie stworzenia umownego języka, który umożliwiał odbiorcom w sposób jednoznaczny i zgodny z intencjami twórcy odczytywanie przedstawionych postaci i zdarzeń.