Na odwrocie nalepka wystawowa Muzeum Narodowego w Poznaniu.
"W X rocznicę śmierci, kwiecień-maj 1967", nr kat. 36.
Wystawiany: - Andrzej Wróblewski. Wystawa pośmiertna, Pałac Sztuki, Kraków; Galeria Zachęta, Warszawa; OPS, Łódź; BWA, Sopot 1958 (Spis prac wyst. 1958, s. 13, nr 17).
- Andrzej Wróblewski, w X rocznicę śmierci, Muzeum Narodowe, Poznań 1967, (s. 36, nr kat. 36).
- Andrzej Wróblewski 1927-1957. Muzeum Narodowe, Warszawa, 1968 (Kat. jw.)
- Artyści z Krakowa, Galeria Zachęta, Warszawa 1993, (il. s. 56).
- Andrzej Wróblewski, Malarstwo, Galeria Zderzak, Kraków 1994.
- Andrzej Wróblewski. Retrospektywa, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, 1995; Muzeum Narodowe, Kraków 1996 (nr kat. 54, s. 72-73).
Literatura - Artyści z Krakowa, katalog wystawy, Warszawa 1993, s. 56(reprodukcja).
- Andrzej Wróblewski nieznany, red. Jan Michalski, Galeria Zderzak, Kraków 1993, s. 245 (reprodukcja).
- Andrzej Wróblewski. Retrospektywa, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, 1995; Muzeum Narodowe, Kraków 1996, nr kat. 54, s. 72-73, (reprodukcje).
(J. Modzelewski, Cisza i lekki smutek. Wypracowanie ucznia,
[w:] Andrzej Wróblewski nieznany, red. J. Michalski, Galeria Zderzak, Kraków 1993, s. 22-23).
Obraz był malowany w dniach 13-16 marca. Temat matki z zabitym dzieckiem (i dziecka z zabitą matką) wielokrotnie powracał w twórczości Wróblewskiego np. w obrazach: Rozstrzelanie rodziny, Dziecko z zabitą matką, Likwidacja getta, czy Śmierć syna (wszystkie z roku 1949). Zachował się szkic do obrazu (por. kat. wyst. Andrzej Wróblewski. Retrospektywa, 1995, il. 54.4, s. 72).
"Zabite dziecko jest niebieskie, zabita matka też. Droga do trupa, to droga do niebieskiego, chociaż forma, poza kolorem, zostaje bardzo konkretna, żadnych mętności [...].
[Wróblewski] wybrał całkowitą bezpośredniość w dawaniu świadectwa przez malarstwo. Tworzył obrazy jakby pozaformalne, mierzące się wyłącznie z rzeczywistością, częściowo niepojętą, jak przechodzenie z życia do śmierci. Trudno się więc dziwić nieudolnościom, takie było jego doświadczenie. W. był świadkiem naocznym nieszczęść wojny i lichoty tamtego świata. Oczywiście jego obrazy nie są dokumentalną relacją wydarzeń w konkretnym miejscu i czasie, nawet jeśli były nimi inspirowane. To co oglądamy właściwie nigdy nie było do zobaczenia. Kto mógł widzieć niebieskiego trupka z dziurką w plecach tulącego się do matki [...]? Ale to jest na obrazach W., patrzymy na nie i widzimy, że to jest nie jako metafora, czy wynik założonej ekspresji, to jest w rzeczywistości nieruchomego, cichego obrazu".