Wystawiany i reprodukowany:
Barbara Brus - Malinowska, Eugeniusz Zak 1884 - 1926, Muzeum Narodowe
w Warszawie 2004, s. 173, kat. poz. 251.
W twórczości Eugeniusza Zaka można wyodrębnić kilka etapów. Są to kolejno: symbolizm, neoklasycyzm, Art Deco i najpóźniejszy - ekspresjonizm "Ecole de Paris". Ten ostatni trwał od ok.1924 roku do śmierci artysty na początku 1926. Przebywając wówczas w Paryżu Zak zwrócił uwagę na nurt swobodnego dekoracyjnego koloryzmu. W jego obrazach plama barwna została rozbita na wibrującą gamę tonów, rozświetloną i jarzącą się "wewnętrznym" światłem. Wiązało się z tym zróżnicowanie powierzchni barwnej, bogate impastowe efekty fakturalne. Arealny, wysublimowany koloryt tworzył nastrój, wzmagał dekoracyjność i harmonijny układ obrazu. Artysta nie rozstawał się przy tym z bohaterami swoich wcześniejszych obrazów (para kochanków, matka z dzieckiem, samotni komedianci). W 1925 roku (a więc w roku powstania prezentowanego tu obrazu) Zak mówił: "Dotąd nie rozumiałem, co to jest wibracja tonu. Teraz dopiero pojmuję, jaki jest sens rozwoju malarstwa francuskiego od Watteau poprzez Renoire`a i Cézanne`a aż do Matisse`a".
olej, ołówek, płótno, 60 x 73
sygn. p.d.: Eug. Zak
Pochodzenie: Musée du Petit Palais w Genewie
Wystawiany i reprodukowany:
Barbara Brus - Malinowska, Eugeniusz Zak 1884 - 1926, Muzeum Narodowe
w Warszawie 2004, s. 173, kat. poz. 251.
W twórczości Eugeniusza Zaka można wyodrębnić kilka etapów. Są to kolejno: symbolizm, neoklasycyzm, Art Deco i najpóźniejszy - ekspresjonizm "Ecole de Paris". Ten ostatni trwał od ok.1924 roku do śmierci artysty na początku 1926. Przebywając wówczas w Paryżu Zak zwrócił uwagę na nurt swobodnego dekoracyjnego koloryzmu. W jego obrazach plama barwna została rozbita na wibrującą gamę tonów, rozświetloną i jarzącą się "wewnętrznym" światłem. Wiązało się z tym zróżnicowanie powierzchni barwnej, bogate impastowe efekty fakturalne. Arealny, wysublimowany koloryt tworzył nastrój, wzmagał dekoracyjność i harmonijny układ obrazu. Artysta nie rozstawał się przy tym z bohaterami swoich wcześniejszych obrazów (para kochanków, matka z dzieckiem, samotni komedianci). W 1925 roku (a więc w roku powstania prezentowanego tu obrazu) Zak mówił: "Dotąd nie rozumiałem, co to jest wibracja tonu. Teraz dopiero pojmuję, jaki jest sens rozwoju malarstwa francuskiego od Watteau poprzez Renoire`a i Cézanne`a aż do Matisse`a".