Obraz przedstawia postać Matki Boskiej stojącej na obłokach z nagim Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce, ubraną w suknię i płaszcz, z woalem na długich włosach, boso. Dookoła Niej główki i popiersia aniołków wśród obłoków. U stóp Madonny klęczą z lewej strony łysy i brodaty zakonnik w habicie - św. Leonard, z prawej strony młoda kobieta w długich szatach, z monogramem JHS na piersiach - św. Joanna. Kompozycja w typie Santa Conversazione. Obraz malowany był w czasie studiów Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Szkic rysunkowy do tego obrazu znajduje się w zbiorach Domu Jana Matejki w Krakowie. Bibliografia: K. Sroczyńska, Matejko. Obrazy olejne. Katalog, Warszawa 1993, s. 51, poz. 50-il. -tam również szczegółowa bibliografia dotycząca obrazu.
Jan MATEJKO (1838-1893)
W latach 1852-1858 studiował w krakowskiej SSP u W.K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Monachium w latach 1859-1860 u H. Anschütza oraz w Akademii w Wiedniu u C. Rubena (1860 r.). Od 1873 r. był dyrektorem SSP w Krakowie, a w 1887r. został docentem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. złoty medal w Paryżu w 1865 r. i złoty medal I klasy na Wystawie Światowej w Wiedniu w 1867 r. i berło wręczone mu przez Władze Krakowa w 1878 r. na znak panowania w sztuce. Odbył wiele podróży m.in. do Paryża, Wiednia, Turcji, Węgier i Włoch. Od połowy lat 50-tych tworzył głównie obrazy z dziejów ojczystych, poprzedzone wnikliwymi studiami historycznymi i zabytkoznawczymi. Jego obrazy to w większości ogromnych rozmiarów kompozycje o wielkiej sile wyrazu, które cechuje połączenie realistycznej obserwacji i dokumentalnej ścisłości szczegółów z przejaskrawioną gestykulacją i dynamicznymi układami kompozycyjnymi całości obrazu. Jego obrazy przesycone głębokim patriotyzmem, ukazały polskiemu społeczeństwu wizje przeszłości i odegrały dużą rolę w umocnieniu świadomości narodowej. Matejko wykonał jedno z największych dzieł polskiego malarstwa monumentalnego - polichromię w kościele mariackim w Krakowie oraz cykl rysunków "Poczet królów i książąt polskich". Obecnie jego dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i Warszawie.
MATKA BOSKA Z DZIECIĄTKIEM, ŚW. LEONARDEM I ŚW. JOANNĄ, 1858
Olej, dykta, 39,5 x 31,5 cm, nie sygnowany.
Atest Feliksa Kopery z dn. 18.V.1944,
Ekspertyza obrazu mgr Małgorzaty Buyko.
W kopercie umieszczonej na odwrotnej stronie obrazu dokumentacja: fragmenty z listów Matejki pisanych w Monachium do Stanisława Giebułtowskiego z 29.XII. 1858 i do Leonarda Serafińskiego z 8.III. 1859, atest Marii Serafińskiej, córki Antoniego Serafińskiego, dat. Bochnia 31.V.1944 oraz atest i opis obrazu napisany przez Feliksa Koperę, dat. Kraków 18.V.1944.
Własność spadkobierców Wojciecha Łepkowskiego w Bronowicach (Kraków). Dar artysty dla Leonarda i Joanny Serafińskich w Nowym Wiśniczu. Należał potem do ich córki Stanisławy i z kolei do jej bratanicy Marii Serafińskiej w Koryznówce w Nowym Wiśniczu. W latach 1942-1943 zakupiony od rodziny Serafińskich przez Edwarda i Irenę Łepkowskich w Krakowie.
Obraz przedstawia postać Matki Boskiej stojącej na obłokach z nagim Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce, ubraną w suknię i płaszcz, z woalem na długich włosach, boso. Dookoła Niej główki i popiersia aniołków wśród obłoków. U stóp Madonny klęczą z lewej strony łysy i brodaty zakonnik w habicie - św. Leonard, z prawej strony młoda kobieta w długich szatach, z monogramem JHS na piersiach - św. Joanna. Kompozycja w typie Santa Conversazione. Obraz malowany był w czasie studiów Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Szkic rysunkowy do tego obrazu znajduje się w zbiorach Domu Jana Matejki w Krakowie. Bibliografia: K. Sroczyńska, Matejko. Obrazy olejne. Katalog, Warszawa 1993, s. 51, poz. 50-il. -tam również szczegółowa bibliografia dotycząca obrazu.
Jan MATEJKO (1838-1893)
W latach 1852-1858 studiował w krakowskiej SSP u W.K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Monachium w latach 1859-1860 u H. Anschütza oraz w Akademii w Wiedniu u C. Rubena (1860 r.). Od 1873 r. był dyrektorem SSP w Krakowie, a w 1887r. został docentem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. złoty medal w Paryżu w 1865 r. i złoty medal I klasy na Wystawie Światowej w Wiedniu w 1867 r. i berło wręczone mu przez Władze Krakowa w 1878 r. na znak panowania w sztuce. Odbył wiele podróży m.in. do Paryża, Wiednia, Turcji, Węgier i Włoch. Od połowy lat 50-tych tworzył głównie obrazy z dziejów ojczystych, poprzedzone wnikliwymi studiami historycznymi i zabytkoznawczymi. Jego obrazy to w większości ogromnych rozmiarów kompozycje o wielkiej sile wyrazu, które cechuje połączenie realistycznej obserwacji i dokumentalnej ścisłości szczegółów z przejaskrawioną gestykulacją i dynamicznymi układami kompozycyjnymi całości obrazu. Jego obrazy przesycone głębokim patriotyzmem, ukazały polskiemu społeczeństwu wizje przeszłości i odegrały dużą rolę w umocnieniu świadomości narodowej. Matejko wykonał jedno z największych dzieł polskiego malarstwa monumentalnego - polichromię w kościele mariackim w Krakowie oraz cykl rysunków "Poczet królów i książąt polskich". Obecnie jego dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i Warszawie.