Szkoła Zakopiańska to jedno z ważniejszych zjawisk w polskiej rzeźbie i sztuce dekoracyjnej. Pojęcie to odnosi się nie tylko do samej Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem (PSPD), która, jak pisze Joanna Hubner-Wojciechowska: "przez dziesięciolecia słynęła jako kuźnia talentów snycerskich i rzeźbiarskich". W szerszym ujęciu określa wypracowaną tu konwencję artystyczną, łączącą rodzimą tradycję z osiągnięciami formizmu - pierwszej polskiej awangardy.
Stylistyka prac uczniów i artystów reprezentujących ten nurt jest dość wyrazista. Motywy zaczerpinęte z tradycji podhalańskiej były przez nich twórczo przetwarzane w języku kubizmu i formizmu. Realizując ambitne cele artystyczne, tworzyli prace interesujące pod względem formalnym, lecz jednocześnie dekoracyjne, noszące pierwiatek ludowości, czego świetnym przykładem jest prezentowana Immaculata.