Pewnego razu trafiłem z całą grupą artystów do budowanej właśnie Huty Katowice. Mieliśmy się bratać z robotnikami. Brnęliśmy w błocie i deszczu takim busikiem z numerem jeden. Ta jedynka wydała mi się znacząca, kiedy obok niej przysiadła Maryla Rodowicz, bo przecież była najlepsza.