POCHODZENIE:
Zbiory Sztuki na Wawelu, depozyt
kolekcja prywatna, Warszawa
„W dziejach malarstwa polskiego bardzo ważną rolę odgrywa tzw. 'portret sarmacki' – wytwór i odbicie okresu kultury narodowej, znanego pod nazwą sarmatyzmu. Określenie 'sarmacki' w odniesieniu do malarstwa portretowego stosować można rozmaicie. Możemy je zastosować do portretu prymitywnego, tworu malarzy cechowych, przeznaczonego na użytek ówczesnej szlachty, czasem również mieszczaństwa. Można też objąć nim w ogóle dzieła posiadające charakter odrębny, pewne cechy odróżniające je od współczesnego im malarstwa zachodniego, odpowiadające w większym lub mniejszym stopniu formom ówczesnej kultury polskiej. (…) Charakterystycznymi cechami portretu sarmackiego są: operowanie dużymi, płaskimi, a zarazem mocnymi, czasem jaskrawymi plamami barwnymi, przewaga rysunku, unikanie efektów światłocieniowych, czasem pewna geometryzacja kształtów. Wszystko to nadaje obrazom twardość i surowość. Równie charakterystyczne jest zabarwienie realistyczne, dążenie do wiernego odtworzenia rysów osób portretowanych. W przeciwieństwie do artystów zachodnich, skłonnych do upiększania swych modeli, malarze 'sarmaccy' chętnie podchwytują cechy indywidualne; nie cofają się przed pokazaniem brzydoty, a nawet czasem jej podkreśleniem dochodzącym niekiedy do groteski. Oczywiście te cechy zasadnicze występują w różnych dziełach w stopniu niejednakowym. (…) Portret sarmacki rozwija się stopniowo. Wychodzi zasadniczo ze środkowoeuropejskiego portretu renesansowego, łączącego elementy renesansowe z mocno zaznaczonym pierwiastkiem realistycznym. Gustom odbiorcy w ówczesnej Polsce szlacheckiej odpowiadał najbardziej środkowo-europejski portret mieszczański, podkreślający znaczenie modela przy pomocy napisów informujących widza o osobie portretowanej, jej wieku, piastowanych godnościach itp. Staje się on wzorem, który odpowiednio przekształcony stwarza nowy rodzimy rodzaj portretu. Z biegiem czasu styl ten ulega przemianom, naginając się do nowych form: baroku lub rokoka, a później klasycyzmu – przechowując jednak tradycję XVI-wieczną do końca wieku XVIII”. Michał Bohdziewicz, Portret Sarmacki XVII-XVIII w., s. 5-6
PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
POCHODZENIE:
Zbiory Sztuki na Wawelu, depozyt
kolekcja prywatna, Warszawa
„W dziejach malarstwa polskiego bardzo ważną rolę odgrywa tzw. 'portret sarmacki' – wytwór i odbicie okresu kultury narodowej, znanego pod nazwą sarmatyzmu. Określenie 'sarmacki' w odniesieniu do malarstwa portretowego stosować można rozmaicie. Możemy je zastosować do portretu prymitywnego, tworu malarzy cechowych, przeznaczonego na użytek ówczesnej szlachty, czasem również mieszczaństwa. Można też objąć nim w ogóle dzieła posiadające charakter odrębny, pewne cechy odróżniające je od współczesnego im malarstwa zachodniego, odpowiadające w większym lub mniejszym stopniu formom ówczesnej kultury polskiej. (…) Charakterystycznymi cechami portretu sarmackiego są: operowanie dużymi, płaskimi, a zarazem mocnymi, czasem jaskrawymi plamami barwnymi, przewaga rysunku, unikanie efektów światłocieniowych, czasem pewna geometryzacja kształtów. Wszystko to nadaje obrazom twardość i surowość. Równie charakterystyczne jest zabarwienie realistyczne, dążenie do wiernego odtworzenia rysów osób portretowanych. W przeciwieństwie do artystów zachodnich, skłonnych do upiększania swych modeli, malarze 'sarmaccy' chętnie podchwytują cechy indywidualne; nie cofają się przed pokazaniem brzydoty, a nawet czasem jej podkreśleniem dochodzącym niekiedy do groteski. Oczywiście te cechy zasadnicze występują w różnych dziełach w stopniu niejednakowym. (…) Portret sarmacki rozwija się stopniowo. Wychodzi zasadniczo ze środkowoeuropejskiego portretu renesansowego, łączącego elementy renesansowe z mocno zaznaczonym pierwiastkiem realistycznym. Gustom odbiorcy w ówczesnej Polsce szlacheckiej odpowiadał najbardziej środkowo-europejski portret mieszczański, podkreślający znaczenie modela przy pomocy napisów informujących widza o osobie portretowanej, jej wieku, piastowanych godnościach itp. Staje się on wzorem, który odpowiednio przekształcony stwarza nowy rodzimy rodzaj portretu. Z biegiem czasu styl ten ulega przemianom, naginając się do nowych form: baroku lub rokoka, a później klasycyzmu – przechowując jednak tradycję XVI-wieczną do końca wieku XVIII”. Michał Bohdziewicz, Portret Sarmacki XVII-XVIII w., s. 5-6
PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.