"W malarstwie Taranczewskiego istotna jest tendencja do operowania seriami, ciągiem obrazów o analogicznej tematyce, powtarzanych w różnych wariantach, w wieloletnich nieraz odstępach czasu. Przeobrażenia, jakim ulegała jego sztuka, ilustrują może najpełniej martwe natury: od swobodnie i spontanicznie malowanych kompozycji dorodnych owoców aż po cykle obrazowe (np. ze świątkiem, z muszlą), które świadczą o matematycznej niemal spekulacji w poszukiwaniu kolorystycznych zestawień (J. Polakówna, Malarstwo polskie między wojnami 1914-1939, Warszawa 1982, s. 378)".