Studiował w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie i w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie. Od 1945 mieszkał w Katowicach, gdzie był animatorem życia kulturalnego i artystycznego. Uczestniczył w organizowaniu wyższego szkolnictwa artystycznego w Katowicach będąc wykładowcą na tamtejszej ASP. Uprawiał malarstwo sztalugowe, głównie olejne. Rzadziej stosował techniki wodne - akwarelę i gwasz. Interesował się także malarstwem ściennym, grafiką i rysunkiem. Wczesne malarstwo Pomorskiego kształtowało się pod wpływem sztuki abstrakcyjnej. Po przyjeździe do Katowic artysta zdecydowanie określił się jako przedstawiciel realizmu, rejestrujący otaczającą go rzeczywistość. Dla Pomorskiego obraz nie był jedynie utrwalaniem ujrzanego motywu, ale przede wszystkim artystycznym zapisem przeżycia i refleksji malarza w kompozycji barwnych form i planów malarskich. Stałym motywem twórczości artysty stał się industrialny pejzaż Górnego Śląska. Na początku lat sześćdziesiątych skonkretyzował się indywidualny styl Pomorskiego. Tworzone wówczas martwe natury i wnętrza wykazywały bliskie mu poczucie konstrukcji kubizmu. Forma uległa wyraźnej geometryzacji tworząc autonomiczną, niezależną syntezę przedmiotów niemalowanych z natury lecz przetransponowanych za pomocą rozumu. Linearny szkielet konstrukcyjny ujmował płaszczyzny wypełnione szlachetną materią malarską o wąskiej, subtelnej gamie kolorystycznej. Poprzez precyzyjne wyważenie rytmów, napięć koloru i światła artysta określił stosunki przestrzenne przy równoczesnym podkreśleniu płaszczyzny. Zastygła atmosfera jego prac doskonale oddawała klimat industrialnej rzeczywistości, stworzonej przez człowieka poza przyrodą.