Swoją edukację rozpoczęła w Wiedniu w prywatnych szkołach Heindricha Strehblowa (od 1901) oraz Franza Hohenberga i Ferdynanda Kruisa (od 1902). Później przeniosła się do Francji, do Paryża gdzie studiowała w latach 1909-1912 w Académie Colarossi oraz Szkole Sztuk Pięknych (École des Beaux Arts). W tym okresie odbywała liczne podróże do Anglii, Belgii, Holandii i Włoch. W Paryżu zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, która udzielała jej licznych wskazówek artystycznych i od której przejęła technikę malarstwa olejnego.
W latach 1909-12 Albinowska studiowała i prowadziła zajęcia w Szkole Rzemiosł Artystycznych (Kunstgewerbeschule) w Wiedniu, po czym powróciła na stałe do Lwowa (1912), gdzie mieszkała nieprzerwanie aż do śmierci. Przez wiele lat pełniła funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Lwowie, brała także udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych: między innymi w Pradze, Paryżu, Nowym Jorku. We wczesnej twórczości artystki (przed 1920) dominują portrety, a później głównym przedmiotem zainteresowań są kameralne kompozycje przedstawiające martwe natury - różnorodne kwiaty oraz stylowe wnętrza. Jej prace są czasami opisywane jako malowane "w manierze postimpresjonistycznej". Na blacie znajduje się niebieski wazon z różami, za którym widać wiszący na ścianie, pokrytej zieloną tapetą w kwiaty, pejzaż w ramie. Obok wazonu stoją - porcelanowa herbatnica w róże oraz niebieska filiżanka ze złoconym brzegiem i uszkiem, w głębokim talerzyku. Prezentowane dzieło stanowi doskonały przykład kameralnej martwej natury o miniaturowych rozmiarach.
Zbudowana przy pomocy intensywnych kolorów, wśród których dominują odcienie różu, ultramaryny i rozbielonej szmaragdowej zieleni. Wzrok przyciągają plamki kontrastujących z ultramarynem oranżu i żółci na filiżance, na podstawie herbatnicy i stopie wazonu oraz w ramie obrazu.