Zygmunt Menkes studiował w Szkole Przemysłowej we Lwowie od 1912, jednocześnie podejmując się prac konserwatorskich w okolicznych kościołach. Kontynuował naukę w ASP w Krakowie w la-tach 1919-1922. W 1922 uczył się w pracowni Aleksandra Archipenki w Berlinie. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w środowisko międzynarodowej École de Paris. Mieszkał i przyjaźnił się m.in. z Eugeniuszem Zakiem i Chagallem. Od ok. 1925 osiadł na stałe we Francji, utrzymując stałe kontakty z krajem, gdzie często przyjeżdżał. Od 1931 był członkiem krakowskiego Zwornika, ugrupo-wania o orientacji kolorystycznej, a także lwowskiej grupy Nowa Generacja. Wiele podróżował, m.in. w 1928 był w Berlinie, a w 1935 w Hiszpanii (razem z Arturem Nachtem-Samborskim). W tymże ro-ku wyjechał do Nowego Jorku, gdzie w 1936 miał wystawę indywidualną. Osiadł tam na stałe, zwią-zany był z miejscowymi galeriami i organizacjami, przez wiele lat wykładał w Art Students League. Jest jednym z wysoko cenionych reprezentantów École de Paris lat międzywojennych. Jego malar-stwo ulegało rozlicznym zmianom stylistyki, od ekspresjonizmu o zacięciu nieco groteskowym po wpływy fowizmu i Soutine`a. Malował portrety, postaci, wnętrza, pejzaże, od lat 30. również symbo-liczne przedstawienia o tematyce żydowskiej, po 1940 często nawiązujące do Holocaustu i wojny.
W okresie powojennym zmieniła się również stylistyka jego prac. Ostro i wyraźnie znaczył kształty konturem, ograniczył kolorystykę tak, iż obrazy nabrały wyrazu "plakatowego", co współgrało z ich wymową, częstokroć symboliczną czy interwencyjną (np. antywojenną).