Przez krótki okres czasu studiował w monachijskiej ASP oraz w pracowni J. P. Laurence'a w Paryżu. Odbył szereg podróży, a w 1911 r. osiadł w Paryżu. Uczestniczył w paryskich Salonach i ekspozycjach Société Nationale des Beaux-Arts. Swą sztukę prezentował także w Musée de Bordeaux, Lyon i Marseille. Na ukształtowanie postawy twórczej Terlikowskiego silnie oddziałał fowizm, pod wpływem którego, artysta stosował szeroką gamę nasyconych barw zestawiając je na zasadzie kontrastu. Formy budował tłustą, impastowo kładzioną plamą barwną. Oferowany obraz jest znakomitym przykładem malarskiej techniki Terlikowskiego. Widoczny jest tu zarówno dekoracyjny zmysł artysty jak też jego znakomite wyczucie koloru. Uzyskany szpachlą malarski relief, zróżnicowany, dynamicznie kładziony, zintensyfikowany w partii centralnego motywu, uwydatnia bogatą materię malarską i emanuje dostojnym blaskiem.
Jest to bodaj najpiękniejsza praca Terliokowskiego, która do tej pory pojawiła się na rynku antykwarycznym.
Obraz wystawiany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992 r. Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia 25 pa¼dziernika 1992 r. Reprodukowany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WAiF Auriga, Warszawa 1992, il. s.54
olej, płótno; 60 x 81 cm
sygn. i dat. l.g.: 1918/ W. Terlikowski
Przez krótki okres czasu studiował w monachijskiej ASP oraz w pracowni J. P. Laurence'a w Paryżu. Odbył szereg podróży, a w 1911 r. osiadł w Paryżu. Uczestniczył w paryskich Salonach i ekspozycjach Société Nationale des Beaux-Arts. Swą sztukę prezentował także w Musée de Bordeaux, Lyon i Marseille. Na ukształtowanie postawy twórczej Terlikowskiego silnie oddziałał fowizm, pod wpływem którego, artysta stosował szeroką gamę nasyconych barw zestawiając je na zasadzie kontrastu. Formy budował tłustą, impastowo kładzioną plamą barwną. Oferowany obraz jest znakomitym przykładem malarskiej techniki Terlikowskiego. Widoczny jest tu zarówno dekoracyjny zmysł artysty jak też jego znakomite wyczucie koloru. Uzyskany szpachlą malarski relief, zróżnicowany, dynamicznie kładziony, zintensyfikowany w partii centralnego motywu, uwydatnia bogatą materię malarską i emanuje dostojnym blaskiem.
Jest to bodaj najpiękniejsza praca Terliokowskiego, która do tej pory pojawiła się na rynku antykwarycznym.
Obraz wystawiany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992 r. Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia 25 pa¼dziernika 1992 r. Reprodukowany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WAiF Auriga, Warszawa 1992, il. s.54