W czasie I wojny światowej studiował w krakowskiej ASP w pracowni I. Pieńkowskiego. Należał do grupy Formiści, z którą wystawiał w Krakowie, Warszawie, Poznaniu i Lwowie. Studia artystyczne kontynuował w okresie 1924-27 w Akademii Lothe`a w Paryżu. Po powrocie do kraju przeniósł się do Warszawy, gdzie eksponował swe obrazy na Salonach IPS. W 1927 roku podjął próbę reaktywowania ruchu formistycznego, organizując w Warszawie ostatnią zbiorową wystawę tej grupy. Indywidualne wystawy artysty miały miejsce w Warszawie w Salonie Garlińskiego, IPS. Niemal cały jego dorobek został zniszczony w czasie Powstania Warszawskiego. Po wojnie osiadł w Krakowie. W okresie formistycznym poszukiwał nowych środków wyrazu łączących formułę malarstwa wypracowaną przez Cézanne`a i kubistów z elementami polskiego folkloru. Sprowadzone do prostych figur geometrycznych formy wpisywał w płaskie, dekoracyjne, zrytmizowanie kompozycje; stosował wąską gamę zmatowiałych barw. Czerpał również inspiracje ze sztuki ludowej poddając elementy obrazu prymitywizującej stylizacji. Poza malarstwem olejnym uprawiał także technikę akwarelową i malarstwo na szkle.