Malarz, konserwator. Będąc studentem Uniwersytetu Petersburskiego, od 1915 roku uczestniczył w zajęciach Nowej Pracowni Artystycznej - prywatnej szkoły, w której uczyli artyści związani z "Mirem Iskusstwa", między innymi A. Benois, B. Kustodijew i Aleksander Jakowlew. Wróciwszy do Polski, został uczniem Tadeusza Pruszkowskiego; dyplom uzyskał w 1927 roku. W latach 1920-1939 należał do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, z którym wystawiał, także m.in. na jubileuszowej wystawie Towarzystwa w Zachęcie. Po wojnie nagradzany, m.in.za konserwację Bitwy pod Grunwaldem Jana Matejki.
W l. 20-tych i 30-tych - czołowy reprezentant, obok Karnieja i Kwiatkowskiego, "szkoły wileńskiej" - grupy malarzy skupionych wokół Ludomira Slendzińskiego, wyznających zasady określane często jako neoklasycyzm. Widoczny był w twórczości tych artystów wpływ niemieckiej "Nowej Rzeczowości", a także awangardy włoskiej z grupy Novecento ("Dwudziesty wiek"). Pilecki najpełniej wyrażał założenia artystyczne "grupy wileńskiej" w portretach, naśladujących styl mistrza - Ludomira Slendzińskiego. Jednakże już na pierwszej wystawie Wileńskiego TAP prezentował studia kwiatów i owoców oraz martwe natury.