Jego malarstwo zostało ukształtowane zgodnie z tradycją nauczania krakowskiej akademii w atmosferze podziwu dla koloryzmu, zwłaszcza dzieł W. Weissa, P. Cézanne`a i P. Bonnarda. Malował głównie martwe natury, wnętrza i pejzaże. Na początku twórczości najważniejsze dlań stały się wartości kolorystyczne i luministyczne obrazu. Później dążył do autonomizacji plamy barwnej, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając jednak granic przedmiotowości i nie tracąc bliskiego kontaktu z naturą.