Artur Nacht-Samborski w latach 1918 - 1921 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera i W. Weissa. Od 1921 do 1924 roku przebywał w Berlinie i Wiedniu, gdzie kontynuował naukę malarstwa. W latach 1924-1939 przebywał w Paryżu, wraz z gronem artystów tworzących Komitet Paryski. W latach 1947-1949 był profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, a następnie w latach 1949-1969 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Na twórczość artysty wpłynęły dwa kierunki artystyczne niemiecki ekspresjonizm oraz polski koloryzm (kapizm). Głównym tematem jego prac była martwa natura z fikusem, akt kobiecy, rzadziej pejzaż, które na różny sposób starał się zgłębić. Wypracował indywidualny język artystyczny, operujący uproszczonymi, syntetycznymi formami, czasem podkreślonym konturem. Artysta bardzo rzadko eksponował swoje prace, za życia nie miał nigdy indywidualnej wystawy. Dopiero w 1977 roku zorganizowano pośmiertną wystawę artysty w warszawskim Muzeum Narodowym, na której zaprezentowano kilkaset obrazów ukazanych po raz pierwszy w sposób pełny i wszechstronny. Kolejna wystawa monograficzna jego dzieł miała miejsce w warszawskiej Zachęcie w 1999 roku.
olej, płótno; 99 x 66 cm;
podpisany na odwrocie po lewej stronie u góry zieloną farbą: Nacht . 70
Artur Nacht-Samborski w latach 1918 - 1921 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera i W. Weissa. Od 1921 do 1924 roku przebywał w Berlinie i Wiedniu, gdzie kontynuował naukę malarstwa. W latach 1924-1939 przebywał w Paryżu, wraz z gronem artystów tworzących Komitet Paryski. W latach 1947-1949 był profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, a następnie w latach 1949-1969 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Na twórczość artysty wpłynęły dwa kierunki artystyczne niemiecki ekspresjonizm oraz polski koloryzm (kapizm). Głównym tematem jego prac była martwa natura z fikusem, akt kobiecy, rzadziej pejzaż, które na różny sposób starał się zgłębić. Wypracował indywidualny język artystyczny, operujący uproszczonymi, syntetycznymi formami, czasem podkreślonym konturem. Artysta bardzo rzadko eksponował swoje prace, za życia nie miał nigdy indywidualnej wystawy. Dopiero w 1977 roku zorganizowano pośmiertną wystawę artysty w warszawskim Muzeum Narodowym, na której zaprezentowano kilkaset obrazów ukazanych po raz pierwszy w sposób pełny i wszechstronny. Kolejna wystawa monograficzna jego dzieł miała miejsce w warszawskiej Zachęcie w 1999 roku.