Studiował w l. 1919-22 w szkole Krzyżanowskiego i w SSP w Warszawie; naukę kontynuował w l. 1922-24 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. Przyłączył się do utworzonego przez uczniów Pankiewicza Komietu Paryskiego, z którym wyjechał w 1924 do Paryża. Wystawiał z kapistami w Paryżu, Genewie, Warszawie, Krakowie i Poznaniu. Prezentował swoje prace na Salonach paryskich: Jesiennym i Tuileries. W 1937 powrócił do kraju i zamieszkał w Zakopanem. W 1945 osiadł na Wybrzeżu. Należał do grona organizatorów gdańskiej PWSSP i jako pierwszy został mianowany rektorem tej uczelni; wykładał tam w l. 1945-46 i 1949-52. W 1952 objął stanowisko profesora w warszawskiej ASP. Głównym motywem malarstwa Strzałeckiego była martwa natura o zaakcentowanej konstrukcji, wyważonych układach i dekoracyjnym ujęciu. Artysta stosował nasyconą, zharmonizowaną kolorystykę nie rezygnując z modelunku walorowego. Istotną rolę w określeniu formy odgrywał rysunek. Prezentowana praca pochodzi prawdopodobnie z lat (70-tych).