Początkowo lekcji rysunku udzielała Boznańskiej matka, Eugenia Mondan; w l. 1883-86 artystka kształciła się pod kierunkiem K. Pochwalskiego, J. Siedleckiego, H. Lipińskiego i A. Piotrowskiego. Uczęszczała też na Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego. W l. 1886-1889 odbyła studia w monachijskiej ASP u K. Kricheldorfa i W. Dürra; w Monachium otworzyła własną pracownię, pozostając pod opieką J. Brandta i A. Wierusza-Kowalskiego. W 1896 osiadła na stałe w Paryżu. Była członkiem Towarzystwa Arystów Polskich "Sztuka", Société Nationale des Beaux-Arts i Polskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Paryżu, a także International Society of Sculptors, Gravers and Painters w Londynie. Od 1887 prezentowała swoje prace na wystawach w kraju, Europie, Stanach Zjednoczonych i Japonii. Wielokrotnie została uhonorowana nagrodami, m.in. Grand Prix w Paryżu (1937). Oferowana praca należy do serii znakomitych martwych natur malowanych przez artystkę w dojrzałej fazie jej twórczości. Znalazły w niej odzwierciedlenie znamienne dla europejskich symbolistów fascynacje sztuką i kulturą Japonii; wschodnie inspiracje przybrały tu kształt porcelanowej figurynki w kimonie, której eteryczna sylweta rysuje się wśród zjawiskowych bibelotów damskiej toaletki. Reszta jest już tylko wirtuozowskim i nonszalanckim szkicem ewokującym bezgłośne trwanie przedmiotów w intymnej atmosferze wnętrza, malarską notatką oddającą egzystencję, która przywołuje z pamięci byty platońskiej filozofii. Ostrość konturów zamazuje się tu jak za grubą, niewidzialną szybą, która dzieli widza od rzeczywistości artystycznej wizji. Synteza form, wapienna materia malarska, ściszona harmonia szarości i bieli, w której mocniej dźwięczą jedynie nieliczne tony różu, zieleni i złotej żółcieni, to cechy typowe dla sztuki Boznańskiej.