Malarz, legendarna postać warszawskiego środowiska artystycznego. W latach 1962-68 studiował na warszawskiej ASP - początkowo rzeźbę, następnie malarstwo w pracowniach Jana Wodyńskiego i Jana Cybisa. W roku 1971 rozpoczął także studia scenograficzne. Wraz z Janem Dobkowskim stworzył "Grupę Neo-Neo", której działalność rozpoczęła się już w 1965 roku, a wystawy w latach 1967-70. Inspiracje pop-artem i secesją oraz wyraźne nawiązania do sztuki plakatu, obecnej silnie w obu tych stylach - to znaki rozpoznawcze twórczości Zielińskiego, często ironicznej, wyrosłej z protestu przeciw konserwatywnemu koloryzmowi oraz systemowi socjalistycznemu. W roku 1969 obaj twórcy zorganizowali wystawę form przestrzennych w zakładach tarchomińskiej "Polfy", połączone z dyskusjami prze-prowadzonymi na terenie kilku innych warszawskich zakładach przemysłowych w 1970 roku. Początkowo dekoracyjne z elementami symboliki egzystencjalnej oraz czasem erotyki - w późniejszej twórczości artysty ulegają indywidualizacji - stają się bardziej ekspresyjne i spontaniczne.

W 1963 r. przeniósł się z Wydziału Rzeźby do pracowni Jana Wodyńskiego na Wydziale Malarstwa. W tym czasie interesowały go eksperymenty z kształtem płótna. Malował - wg własnego sformułowania - "niefakturowe (płaskie) metaforyczne obrazy trójkątne", które określał stworzonym przez siebie terminem "áizm". W 1964 pisał: "płaszczyzna prostokątna ogranicza pole widzenia człowieka w sposób naturalny, płaszczyzna trójkątna jest płaszczyzną najprostszą, można w niej przedstawić najbardziej skondensowane treści."