Wystawiany: Wacław Wąsowicz (1891-1942). Wystawa monograficzna w Muzeum Narodowym w Warszawie 1969, w katalogu poz. I/152;
Wacław Wąsowicz. Wystawa monograficzna w Galerii w Willi Struvego, Warszawa 2000, poz. 11 (także reprodukcja).
"Wąsowicz daje nam coś w rodzaju malej antologii międzywojennej sztuki polskiej. Zza jego prac przebijają się bowiem elementy znane wpierw u innych: Pronaszków, Czyżewskiego czy Makowskiego i tego co nazywamy koloryzmem [...} Rzecz jednak zdumiewająca: tak łatwo odnajdując inspiracje i fascynacje [...} zdajemy sobie sprawę, że jest to tylko jakaś zewnętrzna warstwa, że Wąsowicz umie zachować w stanie nienaruszonym to, co własne i co towarzyszyło mu przez całe życie jako nieodłączny element jego malarskiego instynktu i wrażliwości. Przejawia się to w pięknym rytmie jego obrazów, w kolorystyce dźwięcznej, lecz nasyconej [...}. Płótna Wąsowicza mają zmysłowość jednolitą w swej strukturze, jednolitą w oddziaływaniu. Powiedziałbym chyba, że właśnie ta zmysłowość pozwoliła mu zostać wybitnym malarzem" (Ignacy Witz).