Wlatach 1940-42 studiował w Kunstgewerbenschule pod kierunkiem Stanisława Kamockiego, Józefa Mehoffera, Andrzeja Jurkiewicza. W okresie 1942-45 założył z kolegami grupę samokształceniową, do której należeli: A. Cybulski, W. Hass, B. Pawlik, B. Kamykowski. W 1945 został przyjęty na drugi rok studiów krakowskiej ASP. Tam był uczniem Wojciecha Weissa, Eugeniusza Eibisha oraz w pracowni liternictwa i projektowania graficznego Ludwika Gradowskiego. Pracując później w Akademii Sztuk Pięknych od 1948 roku przebył wszystkie stopnie kariery akademickiej od młodszego asystenta do profesora zwyczajnego. Od 1972 roku prowadził pracownię malarstwa sztalugowego na Wydziale Malarstwa ASP. W latach 1972-1978 i 1981-1984 był dziekanem Wydziału Malarstwa, prorektorem ASP w latach 1978-1981, a następnie przez dwie kadencje rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1987-1993). Przez 6 lat był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego, kilkanaście lat pracował społecznie w ZPAP pełniąc między innymi funkcję sekretarza i prezesa Okręgu krakowskiego ZPAP. W latach 1948-1996 brał udział w ponad 300 wystawach ogólnopolskich i 70 zagranicznych: Praga, Sofia, Paryż, Monte Carlo, Visby, Bolonia, Vallauris, Bergen, Budapeszt, Helsinki, Tampere, Rovaniemi, Malmö, Calgary, Lyon, Bordeaux, Narvik, Ateny, Karlskrona, Solvenberg, Karlshamn, Darmstadt, Moskwa, Graz, Drezno, Sztokholm, Neapol, Ankara, Norymberga, Tokio, Nicea, Nowy Jork, Wiedeń, Fryburg, Londyn, Berlin. W Polsce pierwszy raz pokaz jego prac odbył się w 1959 roku w galerii ZPAP w Krakowie. Potem wystawiał w Krakowie, Warszawie, Londynie, Paryżu. Malarstwo Szancenbacha ukształtowane zostało zgodnie z trady-cją nauczania w krakowskiej ASP, w atmosferze podziwu dla koloryzmu, a zwłaszcza dla sztuki Weissa, Cézanne`a i Bonnarda. Są to głównie martwe natury, wnętrza i pejzaże. Wartości kolorystyczne i luministyczne obrazu stały się najważniejsze u początków twórczości tego artysty. Później malarz dąży do autonomizacji barwnej plamy, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając w swej sztuce granic przedmiotowości i nie tracąc jednocześnie bliskiego kontaktu z naturą. Może dlatego jego obrazy są tak prawdziwe, świeże, afirmujące przyrodę.
Olej, płótno;
85,5 x 75 cm
Sygnowany p.d.: Szancenbach
Wlatach 1940-42 studiował w Kunstgewerbenschule pod kierunkiem Stanisława Kamockiego, Józefa Mehoffera, Andrzeja Jurkiewicza. W okresie 1942-45 założył z kolegami grupę samokształceniową, do której należeli: A. Cybulski, W. Hass, B. Pawlik, B. Kamykowski. W 1945 został przyjęty na drugi rok studiów krakowskiej ASP. Tam był uczniem Wojciecha Weissa, Eugeniusza Eibisha oraz w pracowni liternictwa i projektowania graficznego Ludwika Gradowskiego. Pracując później w Akademii Sztuk Pięknych od 1948 roku przebył wszystkie stopnie kariery akademickiej od młodszego asystenta do profesora zwyczajnego. Od 1972 roku prowadził pracownię malarstwa sztalugowego na Wydziale Malarstwa ASP. W latach 1972-1978 i 1981-1984 był dziekanem Wydziału Malarstwa, prorektorem ASP w latach 1978-1981, a następnie przez dwie kadencje rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1987-1993). Przez 6 lat był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego, kilkanaście lat pracował społecznie w ZPAP pełniąc między innymi funkcję sekretarza i prezesa Okręgu krakowskiego ZPAP. W latach 1948-1996 brał udział w ponad 300 wystawach ogólnopolskich i 70 zagranicznych: Praga, Sofia, Paryż, Monte Carlo, Visby, Bolonia, Vallauris, Bergen, Budapeszt, Helsinki, Tampere, Rovaniemi, Malmö, Calgary, Lyon, Bordeaux, Narvik, Ateny, Karlskrona, Solvenberg, Karlshamn, Darmstadt, Moskwa, Graz, Drezno, Sztokholm, Neapol, Ankara, Norymberga, Tokio, Nicea, Nowy Jork, Wiedeń, Fryburg, Londyn, Berlin. W Polsce pierwszy raz pokaz jego prac odbył się w 1959 roku w galerii ZPAP w Krakowie. Potem wystawiał w Krakowie, Warszawie, Londynie, Paryżu. Malarstwo Szancenbacha ukształtowane zostało zgodnie z trady-cją nauczania w krakowskiej ASP, w atmosferze podziwu dla koloryzmu, a zwłaszcza dla sztuki Weissa, Cézanne`a i Bonnarda. Są to głównie martwe natury, wnętrza i pejzaże. Wartości kolorystyczne i luministyczne obrazu stały się najważniejsze u początków twórczości tego artysty. Później malarz dąży do autonomizacji barwnej plamy, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając w swej sztuce granic przedmiotowości i nie tracąc jednocześnie bliskiego kontaktu z naturą. Może dlatego jego obrazy są tak prawdziwe, świeże, afirmujące przyrodę.