W latach 1913-18 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u malarza-monumentalisty Edwarda Trojanowskiego. Od 1923 r. był asystentem w ASP w Krakowie, od 1928 r. w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, a od 1932 r. profesorem malarstwa dekoracyjnego ASP w Warszawie. Współzakładał Cech Artystów Plastyków "Jednoróg" oraz "Pryzmat". Malował m.in. kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury, kwiaty i portrety. Pod wpływem twórczości F. S. Kowarskiego, z którym zaprzyjaźnił się w 1922 r., jego malarstwo, wcześniej formizujące, zaczął cechować klasycyzm i monumentalizm, szczególnie widoczny w kompozycjach figuralnych. W przypadku martwych natur nawiązywał do Chardin`a i Cézanne`a, upraszczając je, a zarazem przywiązując dużą wagę do koloru. Obok malarstwa sztalugowego zajmował się też monumentalnym, m.in. od 1925 r. uczestniczył w restauracji Wawelu, konserwując i wykonując nowe malowidła ścienne.
olej na płótnie, 51,2 x 64 cm
Wystawiany i zamieszczony w katalogu: Leonard Pękalski 1896-1944. Wystawa pośmiertna, Warszawa 1969, nr 222
W latach 1913-18 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u malarza-monumentalisty Edwarda Trojanowskiego. Od 1923 r. był asystentem w ASP w Krakowie, od 1928 r. w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, a od 1932 r. profesorem malarstwa dekoracyjnego ASP w Warszawie. Współzakładał Cech Artystów Plastyków "Jednoróg" oraz "Pryzmat". Malował m.in. kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury, kwiaty i portrety. Pod wpływem twórczości F. S. Kowarskiego, z którym zaprzyjaźnił się w 1922 r., jego malarstwo, wcześniej formizujące, zaczął cechować klasycyzm i monumentalizm, szczególnie widoczny w kompozycjach figuralnych. W przypadku martwych natur nawiązywał do Chardin`a i Cézanne`a, upraszczając je, a zarazem przywiązując dużą wagę do koloru. Obok malarstwa sztalugowego zajmował się też monumentalnym, m.in. od 1925 r. uczestniczył w restauracji Wawelu, konserwując i wykonując nowe malowidła ścienne.