Studia artystyczne rozpoczął w 1912 w Szkole Przemysłowej we Lwowie. W l. 1919-22 kontynuował naukę w krakowskiej ASP; w 1922 uczęszczał do prywatnej pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem École de Paris. Dwa lata później osiadł we Francji na stałe. Uczestniczył w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. W 1935 wyjechał na stałe do Nowego Jorku. Związany był z Associated American Artists Gallery, French Art Gallery; przez wiele lat wykładał w Art Students League. Należał do ugrupowania Nowa Generacja, z którym wystawiał we Lwowie. Był także członkiem grupy Zwornik. W początkowej fazie twórczość Menkesa bliska była estetyce fowizmu. Z czasem ekspresja jego obrazów pogłębiła się. Artysta zaczął budować formy wyłącznie plamą barwną, nakładając farbę szybko i spontanicznie. Prezentowana martwa natura z wizerunkiem kobiety zakomponowana została w pracowni artysty, by przywołać z pamięci obrazy mistrzów baroku. Najistotnieszy dla kompozycji staje się pełen napięcia dialog pomiędzy pierwszoplaną wiązanką kwiatów, akordeonem i wiszącym na ścianie portrtetem kobiety, prawdopodobnie żony artysty – Stanisławy. Jak zwykle w obrazach Menkesa należących do dojrzałej fazy jego sztuki, energicznie poprowadzony, mocny, czarny kontur określający przedmioty zderzony jest z tonami srebrzystej, zmąconej szarościami bieli. Kontrapunktem dla szaro-błękitnej tonacji stają się plamy karminu. Jerzy Malinowski w swej ekspertyzie datuje pracę na rok 1935.