Jacek Sienicki urodził się w 1928 r. w Warszawie; tam też spędził lata II wojny światowej, przeżył Powstanie Warszawskie oraz obóz przejściowy w Pruszkowie. Po uwolnieniu rozpoczął naukę w licem plastycznym. W 1948 r. rozpoczął edukację na warszawskiej ASP. Jego debiut miał miejsce w 1955 r. na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki Polskiej „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Ekspozycja ta, której był także głównym inicjatorem, była największą w tym czasie manifestacją przeciwko doktrynie socrealistycznej. Już podczas tej wystawy dały o sobie znać charakterystyczne elementy jego twórczości, której pozostał wierny do ostatnich dni. Główną rolę w jego malarstwie odkrywał kolor i struktura mięsiście kładzionej farby - malarstwo na granicy abstrakcji i mimetyzmu. Artysta w swojej pracy poświęcił się kliku wątkom, których zgłębianie wypełniło kolejne lata jego twórczości. Niczym koloryści skupił się na otaczającym go najbliżej świecie - przestrzeni pracowni, martwym naturom, delikatnym zarysom postaci ludzkich w zamkniętych pomieszczeniach. Szczególną uwagę poświęcił na obserwowanie i rejestrowanie efemerycznych zjawisk świetlnych, które uchwycał w swoich obrazach. „Martwa natura” jest jednym z takich przykładów, w którym Sienicki balansuje na granicy abstrakcji i sztuki przedstawieniowej. Na abstrakcyjnie zarysowanym stole stoją przedmioty codziennego użytku, jedynie zarysowane intensywnymi plamami barwnymi. Całość utrzymana jest w błękitnej kolorystyce, bardzo typowej dla malarstwa artysty w latach 80. Sugestywne bryły przedmiotów wydobyte są jasnymi mocnymi plamami bieli i szarości. Jedynie tytuł pracy nakierowuje nas na przedstawieniowy charakter obrazu. Bez trudu można by go uznać za niezwykle ciekawą kompozycję abstrakcyjną. „Martwa natura” Sienickiego przywodzi na myśl prace Pierra Soulages’a z tego samego okresu. Podczas gdy Soulages skupiał się na abstrakcyjnym wyrazie plamy barwnej, Sienicki na gruncie polskim przekuł te same efekty w malarstwo przedstawieniowe. Tym samym, prezentowana „Martwa natura”, może śmiało konkurować z najwybitniejszymi pracami światowego malarstwa.
olej, płótno, 140,4 x 90,4 cm, 151,5 x 101,5 cm (w oprawie);
sygn. p.d.: V 86 / J.S.
sygn. i opisane na odwrocie: Jacek / Sienicki / ol.pł. 1986. /„MARTWA / NATURA / NIEBIESKA”
Jacek Sienicki urodził się w 1928 r. w Warszawie; tam też spędził lata II wojny światowej, przeżył Powstanie Warszawskie oraz obóz przejściowy w Pruszkowie. Po uwolnieniu rozpoczął naukę w licem plastycznym. W 1948 r. rozpoczął edukację na warszawskiej ASP. Jego debiut miał miejsce w 1955 r. na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki Polskiej „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Ekspozycja ta, której był także głównym inicjatorem, była największą w tym czasie manifestacją przeciwko doktrynie socrealistycznej. Już podczas tej wystawy dały o sobie znać charakterystyczne elementy jego twórczości, której pozostał wierny do ostatnich dni. Główną rolę w jego malarstwie odkrywał kolor i struktura mięsiście kładzionej farby - malarstwo na granicy abstrakcji i mimetyzmu. Artysta w swojej pracy poświęcił się kliku wątkom, których zgłębianie wypełniło kolejne lata jego twórczości. Niczym koloryści skupił się na otaczającym go najbliżej świecie - przestrzeni pracowni, martwym naturom, delikatnym zarysom postaci ludzkich w zamkniętych pomieszczeniach. Szczególną uwagę poświęcił na obserwowanie i rejestrowanie efemerycznych zjawisk świetlnych, które uchwycał w swoich obrazach. „Martwa natura” jest jednym z takich przykładów, w którym Sienicki balansuje na granicy abstrakcji i sztuki przedstawieniowej. Na abstrakcyjnie zarysowanym stole stoją przedmioty codziennego użytku, jedynie zarysowane intensywnymi plamami barwnymi. Całość utrzymana jest w błękitnej kolorystyce, bardzo typowej dla malarstwa artysty w latach 80. Sugestywne bryły przedmiotów wydobyte są jasnymi mocnymi plamami bieli i szarości. Jedynie tytuł pracy nakierowuje nas na przedstawieniowy charakter obrazu. Bez trudu można by go uznać za niezwykle ciekawą kompozycję abstrakcyjną. „Martwa natura” Sienickiego przywodzi na myśl prace Pierra Soulages’a z tego samego okresu. Podczas gdy Soulages skupiał się na abstrakcyjnym wyrazie plamy barwnej, Sienicki na gruncie polskim przekuł te same efekty w malarstwo przedstawieniowe. Tym samym, prezentowana „Martwa natura”, może śmiało konkurować z najwybitniejszymi pracami światowego malarstwa.