PROWENIENCJA:
Pozyskany bezpośrednio z pracowni artysty.
LITERATURA:
Jewish Artists of the School of Paris 1905-1939, Somogy éditions d'art, Paryż, 2015, s. 37.
Alfred Aberdam wychował się w zamożnej rodzinie we Lwowie (Lemberg) na Ukrainie. W 1913 wyjechał do Monachium, gdzie uczęszczał do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Kiedy wybuchła I wojna światowa, jego studia zakończyły się przedwcześnie, ponieważ został zmobilizowany do służby w armii austriackiej na froncie wschodnim. Ranny na początku wojny Aberdam został schwytany przez wojska rosyjskie i deportowany do Irkucka na Syberii. W 1917 r. Został komisarzem ludowym Wydziału Sztuk Pięknych i miał za zadanie zreformować program nauczania. Rok później w Moskwie poznał poetę Władimira Majakowskiego. Po zamieszkaniu w Leningradzie i Wiedniu Aberdam wrócił do rodzinnego Lwowa. W latach 1920–1922 uzyskał pierwszą nagrodę artystyczną studiując na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Josefa Pankiewicza. Jego kariera nabrała rozpędu w Warszawie w kwietniu 1922 r., Kiedy brał udział w IV Wystawie Malarstwa i Rzeźby zorganizowanej przez Centrum Społeczności Żydowskiej, a następnie w październiku we Lwowie w zbiorowej ekspozycji Koła Miłośników Sztuki Żydowskiej. Od tego czasu współtworzył artykuły i reportaże do przeglądów artystycznych we Lwowie, zwłaszcza w Chwili i Naszym Przeglądzie. W 1923 roku przebywał w Berlinie, gdzie spotkał Menkèsa i Weingarta w pracowni rzeźbiarza Aleksandra Archipenki. W 1924 r. Osiadł w Paryżu, w dzielnicy Montparnasse. Do 1937 roku, dzięki swojemu przyjacielowi Marcelowi Słodkiemu, Aberdam korzystał z prowizji od szwajcarskich kolekcjonerów. Pod okupacją niemiecką znalazł schronienie w Paryżu, w domu pianistki Anny Radlińskiej. Po wojnie Alfred Aberdam wrócił do swojego domu w Paryżu, odwiedził południe Francji, Szwajcarię, a później Izrael, gdzie poświęcono jego sztuce kilka wystaw.
olej, płótno
wymiary: 89 x 116cm
sygn. ‘Aberdam 35’ (prawy dół)
PROWENIENCJA:
Pozyskany bezpośrednio z pracowni artysty.
LITERATURA:
Jewish Artists of the School of Paris 1905-1939, Somogy éditions d'art, Paryż, 2015, s. 37.
Alfred Aberdam wychował się w zamożnej rodzinie we Lwowie (Lemberg) na Ukrainie. W 1913 wyjechał do Monachium, gdzie uczęszczał do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Kiedy wybuchła I wojna światowa, jego studia zakończyły się przedwcześnie, ponieważ został zmobilizowany do służby w armii austriackiej na froncie wschodnim. Ranny na początku wojny Aberdam został schwytany przez wojska rosyjskie i deportowany do Irkucka na Syberii. W 1917 r. Został komisarzem ludowym Wydziału Sztuk Pięknych i miał za zadanie zreformować program nauczania. Rok później w Moskwie poznał poetę Władimira Majakowskiego. Po zamieszkaniu w Leningradzie i Wiedniu Aberdam wrócił do rodzinnego Lwowa. W latach 1920–1922 uzyskał pierwszą nagrodę artystyczną studiując na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Josefa Pankiewicza. Jego kariera nabrała rozpędu w Warszawie w kwietniu 1922 r., Kiedy brał udział w IV Wystawie Malarstwa i Rzeźby zorganizowanej przez Centrum Społeczności Żydowskiej, a następnie w październiku we Lwowie w zbiorowej ekspozycji Koła Miłośników Sztuki Żydowskiej. Od tego czasu współtworzył artykuły i reportaże do przeglądów artystycznych we Lwowie, zwłaszcza w Chwili i Naszym Przeglądzie. W 1923 roku przebywał w Berlinie, gdzie spotkał Menkèsa i Weingarta w pracowni rzeźbiarza Aleksandra Archipenki. W 1924 r. Osiadł w Paryżu, w dzielnicy Montparnasse. Do 1937 roku, dzięki swojemu przyjacielowi Marcelowi Słodkiemu, Aberdam korzystał z prowizji od szwajcarskich kolekcjonerów. Pod okupacją niemiecką znalazł schronienie w Paryżu, w domu pianistki Anny Radlińskiej. Po wojnie Alfred Aberdam wrócił do swojego domu w Paryżu, odwiedził południe Francji, Szwajcarię, a później Izrael, gdzie poświęcono jego sztuce kilka wystaw.