Studia artystyczne odbył w latach 1900-04 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera, T. Axentowicza i S. Wyspiańskiego. W okresie 1905-26 mieszkał w Zakopanem, gdzie utrzymywał kontakty z intelektualną i artystyczną elitą. Szczególnie silnie oddziałał wówczas na kształtowanie się artystycznej postawy Niesiołowskiego syntetyzm W. Ślewińskiego, który przebywał w Poroninie w latach 1906-10. W 1909 r. twórca wstąpił do Towarzystwa Sztuka Podhalańska. W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy. W 1922 r. związał się ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Plastyków "Rytm". W 1926 r. przeniósł się do Wilna, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Od 1928 r. nauczał malarstwa oraz projektowania tkanin i plakatów na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. W 1945 r. artysta osiadł w Toruniu. Od 1946 r. kierował Katedrą Malarstwa Sztalugowego WSP na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.
Często powracającym w malarstwie Niesiołowskiego motywem była martwa natura. W okresie formistycznym kształty w obrazach Niesiołowskiego zyskały bryłowatość, a zrytmizowanie linii wzmocniło zwartość kompozycji. Artysta operował wówczas grubym konturem obiegającym syntetyczne formy. Ok. 1925 r. ujawniły się jego zainteresowania nowym klasycyzmem. W okresie toruńskim ukształtował się dekoracyjny styl artysty nawiązujący do twórczości Matisse`a. O fascynacji "matissowskim" linearyzmem i zrytmizowaniem kompozycji świadczy prezentowana "Martwa natura" pochodząca z połowy lat 50. Motyw ujęty jest z lekko podwyższonego punktu widzenia umożliwiającego dekoracyjne spłaszczenie kompozycji; szczegółowo przemyślany, wyważony układ przedmiotów obwiedzionych czarnym konturem i wysmakowaną orkiestrację barw dopełniają autonomiczne plamy zieleni, oranżów i brązów w tle. Bliskie stylistycznie martwe natury eksponowane były na monograficznej wystawie artysty jaka odbyła się w 1982 r. w Muzeum Narodowym w Warszawie (kat. I/84, il. XI, kat. I/91, il. XII).