Jego malarstwo zostało ukształtowane zgodnie z tradycją nauczania krakowskiej akademii w atmosferze podziwu dla koloryzmu a także dzieł Weissa, Cézanne`a i Bonnarda. W repertuarze tematycznym artysty przeważały martwe natury, pejzaże i sceny w ogrodach. Artysta dążył do autonomizacji plamy barwnej, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając jednak granic przedmiotowości i nie tracąc bliskiego kontaktu z naturą. Jego obrazy są radosne, pełne życia i światła.
Prezentowany obraz jest doskonałym przykładem malarstwa Szancenbacha z końca lat 60. w którym motyw martwej natury ujmowany był w kompozycji złożonej z różnorodnych elementów i oparty na zróżnicowaniu kolorystycznym. Obraz należy pod względem ikonograficznym do wyjątkowych dzieł w twórczości artysty.