Grafik, malarz. Po ukończeniu w 1909 roku Instytutu Głuchoniemych w Warszawie, studiował w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego i Stanisława Lentza, później w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego, a następnie w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych u Mieczysława Kotarbińskiego, Edmunda Trojanowskiego i Władysława Skoczylasa. W latach 1924-1939 mieszkał kolejno w Lublinie, Puławach i Węgrowie Podlaskim, zaś po II wojnie światowej w Kielcach i Krakowie. Uprawiał malarstwo i rysunek lecz głównym polem jego działalności stał się drzeworyt. Artysta pozostawił po sobie znaczny dorobek graficzny. Chętnie tworzył kompozycje religijne i widoki architektoniczne, także ilustracje książkowe i ekslibrisy. Wystawy indywidualne dzieł Wiszniewskiego odbyły się w Lublinie w 1931 i 1961 roku.
Drzeworyt jest bardzo starą i rozpowszechnioną techniką graficzną. Formą drukarską jest drewniana płyta wycięta wzdłuż pnia. Płytę opracowuje się ostrymi nożami i dłutami w ten sposób, by rysunek powstały ponad pozostałą masą drewna po nałożeniu farby tworzył element drukujący.
Prezentowany obraz przedstawia martwą naturę złożoną z donicy z pelargonią, książki, pudełka i fajki. Kompozycja pracy wskazuje na wagę, jaką przykładał Wiszniewski do problemu przestrzeni w obrazie. Prace artysty cechują stylizacja i dekoracyjność wywodzące się ze sztuki ludowej. Wyraźnie widoczne są wpływy stylu Władysława Skoczylasa i Wojciecha Faworskiego.