Studia artystyczne odbył w l. 1950-1956 w warszawskiej ASP pod kierunkiem K. Tomorowicza. Uprawia malarstwo i rysunek, zajmuje się typografią i sztuką książki, tworzy poezję. Uczestniczył w wielu ważnych dla polskiego życia artystycznego wystawach i prezentacjach kluczowych dla kształtu polskiej sztuki powojennej, m.in. w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1959 r. i I Plenerze Koszalińskim w Osiekach w 1963 r. W dowód uznania za swe dokonania artystyczne Makowski otrzymał w 1973 r. Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida; w 1992 r. został uhonorowany Nagrodą im. J. Cybisa. W 1991 r. jego kompozycja "Mirabilitas secundum diversos modos exire potest a rebus" ozdobiła gmach ONZ w Genewie.
Makowski stworzył oryginalną formułę obrazowania, której genealogia sięga francuskiego surrealizmu. Podczas pobytu w Paryżu w 1962 r. artysta poznał bezpośrednio sztukę A. Bretona - ojca europejskiego nadrealizmu - i członków międzynarodowego ugrupowania Phases. Niespotykane, zaskakujące zestawienia przedmiotów i postaci należących do rozmaitych porządków rzeczywistości dopełnione abstrakcyjnymi formami i geometrycznymi figurami wyzwalają w kompozycjach Makowskiego - zgodnie z programem surrealistów - poetyckie spięcia, pobudzają odkrywcze skojarzenia intelektualne, ewokują nieoczekiwane emocje, dostarczają bodźców fantazji; jednocześnie te wypełnione po brzegi różnorakimi kształtami obrazy intrygują widza swą semantyczną złożonością, pociągają pikturalną urodą, kuszą enigmatycznością, zachęcają do odgadywania wielorakich znaczeń składających się na wykreowaną łamigłówkę. Fragmenty tych rebusów zaczerpnięte są z różnych dyscyplin naukowych i rozmaitych sfer kulturowych, z ikonosfery magii i kabały, ilustracji traktatów filozoficznych i ezoterycznych pism, a także ze świata muzyki i sztuki dawnych mistrzów. Te wyczarowane z pamięci i wyobraźni synkretyczne całości obrazowe stają się plastycznym ekwiwalentem - podobnie jak w sztuce symbolizmu - polifonicznej muzyki i spiętrzonej metafory poetyckiej; nieodgadnione są także treści tytułów, jakie artysta nadaje swym pracom. W kompozycji nazwanej "Mariam" - podobnie jak w innych dziełach Makowskiego - dominują jakości linearne; ukazane przedmioty i pokryte abstrakcyjnym ornamentem płaszczyzny określone są precyzyjną linią. Jednak wyobrażona przestrzeń - nieciągła, podzielona na segmenty, pokawałkowana - nie ma swego odpowiednika w przestrzeni realnej, znanej z empirycznego doświadczenia. W tej imaginacyjnej przestrzeni polatują uwolnione od praw ciążenia drabiny, słupy i skrzynki o misternie wyrysowanych deseniach - elementy tajemnej budowli, napoczętej architektonicznej konstrukcji ujętej niczym klamrą abstrakcyjnymi, kolorystycznie rozwibrowanymi pasami.