Rzeźbiarz, malarz i grafik niemiecki. W latach 1875-1877 studiował architekturę na Politechnice w Stuttgarcie, w l. 1877-1879 rzeźbę na Akademii w Berlinie pod kierunkiem A. Wolfa i F. Schapera. Następnie odbył podróż naukową do Rzymu i Paryża. Debiutował w 1881 rzeźbą Posłaniec zwycięstwa z Maratonu, za którą otrzymał złoty medal. Naturalnej wielkości figurę Maratończyka zamówiła w 1884 Berlińska Galeria Narodowa i ustawiła ją na placu przed swoją siedzibą. W 1886 powstała ekspresyjna grupa z piaskowca Miłość kładzie zwłoki starca na łono natury. Główną domeną twórczości artysty w tych i następnych latach były popiersia wykonywane z naciskiem na zachowanie regularnych konturów. W 1908 otrzymał tytuł profesora, a w 1913, członkostwo Berlińskiej Akademii Sztuki. Zajmował się również scenografią teatralną tworząc ruchome dekoracje i horyzonty sceniczne. Jego prace znajdują się we wszystkich większych muzeach niemieckich.

212
Max Carl KRUSE (1854 Berlin – 1942 Bad Kösen)

MARATOŃCZYK

Brąz odlewany, cyzelowany, patynowany, cokół: marmur; wysokość całkowita: 51 cm; podstawa 25 x 13 cm
Sygnatura ryta na podstawie: NENIKHKAMEN oraz z boku Max Kruse
Stan zachowania: obluzowane mocowania figury; ubity fragment cokołu
Rzeźba reprodukowana [w: ] H. Berman, Bronzes Sculptors & Founders, Chicago, 1974, T. IV, s. 905, il. 456.

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Rzeźbiarz, malarz i grafik niemiecki. W latach 1875-1877 studiował architekturę na Politechnice w Stuttgarcie, w l. 1877-1879 rzeźbę na Akademii w Berlinie pod kierunkiem A. Wolfa i F. Schapera. Następnie odbył podróż naukową do Rzymu i Paryża. Debiutował w 1881 rzeźbą Posłaniec zwycięstwa z Maratonu, za którą otrzymał złoty medal. Naturalnej wielkości figurę Maratończyka zamówiła w 1884 Berlińska Galeria Narodowa i ustawiła ją na placu przed swoją siedzibą. W 1886 powstała ekspresyjna grupa z piaskowca Miłość kładzie zwłoki starca na łono natury. Główną domeną twórczości artysty w tych i następnych latach były popiersia wykonywane z naciskiem na zachowanie regularnych konturów. W 1908 otrzymał tytuł profesora, a w 1913, członkostwo Berlińskiej Akademii Sztuki. Zajmował się również scenografią teatralną tworząc ruchome dekoracje i horyzonty sceniczne. Jego prace znajdują się we wszystkich większych muzeach niemieckich.