Ukończyła Wydział Malarstwa ASP w Warszawie w 1955, uzyskując dyplom w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. W tym samym roku zadebiutowała na Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Od 1955 zaprezentowała kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w Warszawie i innych ośrodkach w kraju, a także m. in. w Arnhem, Londynie, Sztokholmie, Nowym Jorku. W czasie stanu wojennego działała w ruchu kultury niezależnej, współorganizując i uczestnicząc w wystawach kościelnych, głównie w Warszawie. Od wczesnych lat artystka prezentuje jednorodny styl, oparty na malarstwie naiwnym, zawdzięczając przy tym wiele fantastycznym wizjom Marca Chagalla. Tworzy metaforyczne sceny figuralne, prezentując świat „nie z tej ziemi”, widziany jakby oczyma dziecka, a przy tym pełen egzystencjalnej zadumy i moralnej refleksji. Jej obrazy zaludniają postaci rodem z baśni, groteski, commedii dell’arte. Artystka stosuje mocne, nasycone, kontrastujące kolory, zdecydowanie kreśli kontury kształtów. Obok malarstwa zajmuje się też ilustrowaniem książek dla dzieci (w tym bajek swego ojca, Jana Brzechwy) oraz scenografią.