Proweniencja: zbiory rodzinne.
Lubił malować dzieci, umiał odczuwać ich duszę, rozumieć odrębny świat ich zainteresowań.
Feliks Kopera, Dzieje malarstwa w Polsce XIX i XX wieku, Kraków 1929, s. 526
Po studiach w Wiedniu, Krakowie i Monachium Dębicki około roku 1885 wrócił do Kołomyi. Zanim wyruszył na kolejne studia – do Paryża, spędził kilka lat w tym mieście, gdzie istniała dość liczna kolonia artystów-malarzy. Dębicki podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Stryja, Gwoźdźca, Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców. Podczas swych wycieczek, poznając bogactwo kultury huculskiej, wykonał wiele szkiców i notatek rysunkowych, a także – oferowane dzieło. Mały Hucuł był dla artysty zapewne obrazem ważnym, gdyż do końca życia nie opuścił jego pracowni, zaś do chwili obecnej pozostawał w kolekcji rodzinnej. Obraz niewątpliwie był wysoko oceniony przez współczesnych, gdyż był on reprodukowany w jubileuszowym albumie „Sztuki“, dziś jest uznany za jedno z najważniejszych dzieł w oeuvre artysty.
Obraz wzmiankowany i reprodukowany w:
– Zofia i Tadeusz Z. Bednarscy, Krakowskim szlakiem Stanisława Dębickiego, Oficyna Wydawniczo-Drukarska „Secesja“, Kraków 2009, s. 55, 136-137, il. 78;
– Tadeusz Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. II, wyd. Ossolineum, Wrocław-Kraków 1960, s. 305-306, il. 208;
– Sztuka 1897-1922, Kraków [1922], il. s. nlb.;
– Piotr Łukaszewicz, Stanisław M. Dębicki, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy, T II, Wrocław 1975, s. 46.
olej, płótno
66,3 x 51 cm
sygn. p.d.: Mikuliczyn 1890 | S. DĘBICKI
Proweniencja: zbiory rodzinne.
Lubił malować dzieci, umiał odczuwać ich duszę, rozumieć odrębny świat ich zainteresowań.
Feliks Kopera, Dzieje malarstwa w Polsce XIX i XX wieku, Kraków 1929, s. 526
Po studiach w Wiedniu, Krakowie i Monachium Dębicki około roku 1885 wrócił do Kołomyi. Zanim wyruszył na kolejne studia – do Paryża, spędził kilka lat w tym mieście, gdzie istniała dość liczna kolonia artystów-malarzy. Dębicki podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Stryja, Gwoźdźca, Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców. Podczas swych wycieczek, poznając bogactwo kultury huculskiej, wykonał wiele szkiców i notatek rysunkowych, a także – oferowane dzieło. Mały Hucuł był dla artysty zapewne obrazem ważnym, gdyż do końca życia nie opuścił jego pracowni, zaś do chwili obecnej pozostawał w kolekcji rodzinnej. Obraz niewątpliwie był wysoko oceniony przez współczesnych, gdyż był on reprodukowany w jubileuszowym albumie „Sztuki“, dziś jest uznany za jedno z najważniejszych dzieł w oeuvre artysty.
Obraz wzmiankowany i reprodukowany w:
– Zofia i Tadeusz Z. Bednarscy, Krakowskim szlakiem Stanisława Dębickiego, Oficyna Wydawniczo-Drukarska „Secesja“, Kraków 2009, s. 55, 136-137, il. 78;
– Tadeusz Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. II, wyd. Ossolineum, Wrocław-Kraków 1960, s. 305-306, il. 208;
– Sztuka 1897-1922, Kraków [1922], il. s. nlb.;
– Piotr Łukaszewicz, Stanisław M. Dębicki, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy, T II, Wrocław 1975, s. 46.