Tadeusz Piotr Potworowski - malarz, scenograf, pedagog, autor tekstów o sztuce. Naukę malarstwa (1920-1921) rozpoczął w Warszawie w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego pod kierunkiem Adama Rychtarskiego a następnie przeniósł się do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych wybierając pracownię Józefa Pankiewicza. Związał się z kapistami (członkami Komitetu Paryskiego) biorąc udział w przygotowaniach wyjazdu na dalsze studia w Paryżu i we wrześniu 1924 wraz z grupą studentów Pankiewicza znalazł się we Francji. W Paryżu uczęszczał przez pewien czas do pracowni Fernanda Legera, brał też udział w kilku wystawach m. in. w 1927 w Salonie Niezależnych w Grand Palais.
Do kraju powrócił w 1930 r. i zamieszkał w rodzinnym majątku w Rudkach pod Poznaniem a od 1935 w Grębaninie koło Kępna. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej, następnie przedostał się do Szwecji a w 1943 udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie przez wiele lat prowadził działalność artystyczną i pedagogiczną.
W latach 40-tych zaczął używać drugiego imienia "Piotr" i tak też sygnował swoje prace.
W 1949 został profesorem w znaczącej angielskiej uczelni Bath Academy of Art w Corsham. Wówczas odrzucił ostatecznie kapistowską koncepcję malarską. Od ok. 1954 zmienił swój artystyczny język posługując się coraz częściej formami geometrycznymi, zbliżając się do granicy abstrakcji. Malował portrety we wnętrzach, krajobrazy odwiedzanych podczas licznych podróży miejsc, martwe natury.
Do Polski przyjechał w czerwcu 1958 roku, w lipcu odbyła się jego pierwsza w kraju wystawa w Muzeum Narodowym w Poznaniu, którą następnie pokazano w kilku polskich miastach. Jesienią 1958 r. podjął pracę pedagogiczna w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu i Gdańsku. Na nowo odkrył polski pejzaż, który stał się inspiracją wielu jego dzieł. Fascynacja pejzażem Podhala i Niedzicy wystąpiła najsilniej w latach 1959-60, kiedy był tam częstym gościem i miał w jednym z pomieszczeń niedzickiego zamku swoją pracownię. Powstały wtedy znane obrazy: Zielone Podhale, Dunajec, Chata na Podhalu, Wodospad w Niedzicy. Są to często uproszczone kompozycje będące malarską syntezą i zmysłowym przekazem doznań artysty a także collage złożone z fragmentów płótna o grubym, zróżnicowanym splocie. Nadawał im niekiedy kształt owalu, zamykając w nim zarówno ludzką postać jak i wycinek pejzażu z elementami światła, koloru i przestrzeni.
Prezentowany obraz wpisuje się zarówno tematycznie jak i formalnie w ten okres twórczości artysty.
Olej, płótno naklejone na deskę, collage; 50 x 75 cm
Sygnowany l. d. na owalu: P. Potworowski
Na odwrocie w l. g. narożniku nalepka: 84. (w kółku) małe podchal/owalne
poziome | 1959 (ostre) | 50x75 | cm | Piotr Potworowski; poniżej nalepka: 84.
Wzdłuż górnej krawędzi napis: GÓRA; poniżej na listwie: TOP,
na listwach po bokach dwie pionowe strzałki. Na dolnej listwie odwrócony napis: Piotr Potworowski Niedzica 1959.
Tadeusz Piotr Potworowski - malarz, scenograf, pedagog, autor tekstów o sztuce. Naukę malarstwa (1920-1921) rozpoczął w Warszawie w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego pod kierunkiem Adama Rychtarskiego a następnie przeniósł się do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych wybierając pracownię Józefa Pankiewicza. Związał się z kapistami (członkami Komitetu Paryskiego) biorąc udział w przygotowaniach wyjazdu na dalsze studia w Paryżu i we wrześniu 1924 wraz z grupą studentów Pankiewicza znalazł się we Francji. W Paryżu uczęszczał przez pewien czas do pracowni Fernanda Legera, brał też udział w kilku wystawach m. in. w 1927 w Salonie Niezależnych w Grand Palais.
Do kraju powrócił w 1930 r. i zamieszkał w rodzinnym majątku w Rudkach pod Poznaniem a od 1935 w Grębaninie koło Kępna. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej, następnie przedostał się do Szwecji a w 1943 udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie przez wiele lat prowadził działalność artystyczną i pedagogiczną.
W latach 40-tych zaczął używać drugiego imienia "Piotr" i tak też sygnował swoje prace.
W 1949 został profesorem w znaczącej angielskiej uczelni Bath Academy of Art w Corsham. Wówczas odrzucił ostatecznie kapistowską koncepcję malarską. Od ok. 1954 zmienił swój artystyczny język posługując się coraz częściej formami geometrycznymi, zbliżając się do granicy abstrakcji. Malował portrety we wnętrzach, krajobrazy odwiedzanych podczas licznych podróży miejsc, martwe natury.
Do Polski przyjechał w czerwcu 1958 roku, w lipcu odbyła się jego pierwsza w kraju wystawa w Muzeum Narodowym w Poznaniu, którą następnie pokazano w kilku polskich miastach. Jesienią 1958 r. podjął pracę pedagogiczna w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu i Gdańsku. Na nowo odkrył polski pejzaż, który stał się inspiracją wielu jego dzieł. Fascynacja pejzażem Podhala i Niedzicy wystąpiła najsilniej w latach 1959-60, kiedy był tam częstym gościem i miał w jednym z pomieszczeń niedzickiego zamku swoją pracownię. Powstały wtedy znane obrazy: Zielone Podhale, Dunajec, Chata na Podhalu, Wodospad w Niedzicy. Są to często uproszczone kompozycje będące malarską syntezą i zmysłowym przekazem doznań artysty a także collage złożone z fragmentów płótna o grubym, zróżnicowanym splocie. Nadawał im niekiedy kształt owalu, zamykając w nim zarówno ludzką postać jak i wycinek pejzażu z elementami światła, koloru i przestrzeni.
Prezentowany obraz wpisuje się zarówno tematycznie jak i formalnie w ten okres twórczości artysty.